Christmas Holiday - Time Flies

Ik moet mij verontschuldigen, want ik heb tijdens de laatste 3 weken van de vakantie deze blog compleet verwaarloosd. Ik zit nu in de bus van Kaapstad naar Johannesburg. Een tocht van een kleine 2000 km en 20 uur; tijd genoeg om mijn verhaal uit te typen. Het waren de 6 leukste weken van mijn leven.


Port Elizabeth

We pakken de draad weer op: het is 15 december. Robyn, Martin en ik krijgen een lift van de vriendelijke Nick terwijl Hannah met onze zware tassen in de volgeboekte Baz Bus zit. Wij kwamen rond 4uur al aan in Port Elizabeth en realiseerde ons dat Hannah waarschijnlijk pas op dat moment uit Cinsta zou vertrekken. We hadden geen mobiele telefoons, dus konden geen contact met haar houden. Waar wij eerst dachten Hannah juist een gunst te doen om haar de enige plek in de Baz Bus te geven, bleek zij dus eigenlijk min of meer opgeofferd te zijn voor de groep. We voelden ons uiteraard een beetje schuldig en zijn meteen na aankomst naar de Spar gegaan om inkopen te doen. We wilde haar die avond verassen met haar lieveling maaltijd; fishfinger-sandwiches met rose.

We sliepen die avond in de ‘Helicharter backpackers’ en dat was een hele ervaring. We hadden deze backpackers puur en alleen uitgekozen omdat deze de goedkoopste in heel Port Elizabeth was; we bleven maar 1 nachtje, dus konden dan net zo goed de goedkoopste nemen. Helicharter was een simpele bungelow aan de rand van de stad met een gepensioneerde engelsman als eigenaar. Niks speciaal, gewoon een normaal huisje met een keuken, woonkamer en een paar tenten in de voortuin. Dat was wel even anders dan die veredelde studentenhuizen, waar de andere backpackers op lijken. Van een partysfeer was geen sprake, maar daar kwamen we dan ook niet voor naar Port Elizabeth.



Im a gangster, bro

We verwachtte dat Hannah rond een uurtje of 9 pal voor deze backpackers afgezet zou worden door de Baz Bus. Klokslag 9uur was daarom de tafel keurig gedekt. Om 10uur was er nog steeds geen enkel teken van Hannah. We hadden inmiddels al gegeten en zaten voor de televisie, toen plotseling een schriel ventje met een baseball-cap op het raam klopte. Zijn naam was Jason en hij was hier ook te gast. Hij vertelde ons dat hij al 3 dagen niet geslapen had. Halverwege zijn volgende zin viel hij achterover op de bank in slaap.Toen hij een halfuurtje later wakker werd, vroeg hij ons of we zin hadden in McDonalds. ‘No man, we’ve already eaten man’. Maar toen hij aanbood om te trakteren, wisten Martin en ik uiteraard niet hoe snel we onze schoenen aan moesten trekken.

Onderweg naar de Mac vertelde hij ons verhalen over zijn jeugd. ‘I’m a gangster, bro, I’ve been in prison, bro, I deal drugs, bro, I’ve got a 6 million rand apartment in Durban, bro’. Het maakte ons allemaal vrij weinig uit, zolang ik mijn Big Tasty menu met strawberry milkshake maar van hem kreeg. Voor Hannah namen we de ‘Fish-au-Filet’-burger mee. Nadat hij alles voor ons betaald had en we terug in de backpackers waren, nam hij 1 hapje van zijn burger, claimde dat het te zout was voor zijn hart, liet het staan en viel in slaap.

Ondertussen was het 11 uur en Hannah was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Robyn en Martin waren op de bank in slaap gevallen, dus ik stond op wacht. Rond 12uur begon ik mij een beetje zorgen te maken en ben ik naar een andere backpackers om de hoek gelopen. De Baz Bus zet normaal gesproken iedereen af bij hun backpackers, dus ik wilde even achterhalen of bij deze andere backpackers al gasten waren afgezet door de Baz Bus. Dat was niet het geval.

Rond 1uur kwam dan eindelijk Hannah aan. Ze had een prima reis gehad, alleen had de Baz Bus haar niet om 4uur, maar pas om 9uur opgepikt. Het was inmiddels veels te laat om nog een tent op te zetten, dus zijn we met zijn 4en op de bank gaan tukken.



Vinno Blanco voor een betere wereld

De volgende ochtend werden we al vroeg opgehaald door de Baz Bus om onze reis te vervolgen. Echter bleek dat er (weer) iets mis was gegaan; onze boeking was (what a surprise) niet doorgekomen. Kortom, we moesten nog een dag in Port Elizabeth blijven. Dat was achteraf maar goed ook.

Hannah had namelijk de vorige dag op de Baz Bus 6 andere (vrouwelijke) Project Trust volunteers ontmoet. De Baz Bus heeft ons naar hun hostel, The Hippo Backpackers, gebracht. Deze dames lagen allemaal nog op 1 oor, dus hebben we de ochtend verder door gebracht met het kijken van Madagascar. Daarnaast waren er dit jaar de Zuid-Afrikaanse schaakkampioenschappen voor de jeugd in Port Elizabeth. Toevallig verbleef een van de deelnemende teams in ons hostel. Ik, met montessori-school centrum ooit 3e van het Gooi, dacht wel even van dit 10-jarige mannetje met flaporen te kunnen winnen. Met een grote deuk in mijn ego maakte we later dan uiteindelijk kennis met Fiona, Ellie, Beth, Sarah, Rianna en Laura; alle 6 Project Trust volunteers in Zuid-Afrika.

In het begin is zo’n ontmoeting natuurlijk altijd een beetje geforceerd; bij Hannah en Robyn was dat het geval en bij deze meiden idem dito. Maar je gooit er een paar glazen vinno blanco in en het voelt alsof je elkaar al jaren kent. Het is me weer eens duidelijk geworden: er is geen politiek, sociaal of economisch probleem op deze planeet dat niet verholpen kan worden met een paar glazen vinno blanco. De Koude oorlog, Bin Laden, Ghadaffi; hoezo kruisraketten?

’s Avonds zijn we naar de haven van Port Elizabeth gelopen. Het was een nationale feestdag en daarom moest het hier een groot feest zijn. Om de sfeer bondig samen te vatten: het deed het statige ‘Hilversum Alive’ lijken op een eo-kinderkamp.



Jeffrey’s bay

Gaat u ooit op vakantie naar Zuid-Afrika, dan is er geen enkele reden om binnen een straal van 50km van Port Elizabeth te komen. Ondanks alles, hebben toch een leuke tijd gehad; zo leuk zelfs dat we besloten de 6 meiden te vergezellen naar Jeffrey’s bay. We hadden nog 4 dagen over op ons Baz Bus ticket en hadden de leukste plekjes (lees: Coffee Bay en Cinsta) als gezien van de Wild Coast. Zolang ik in deze 4 resterende dagen ergens met een touw om mijn enkels van een brug af kon springen, vond ik het allemaal prima.

Het was 17 december en we waren om 7uur opgestaan. Half 8 stonden we klaar om opgehaald te worden door de Baz Bus. Half 10 stond de Baz Bus voor de deur, ‘Huh, you’re not on my list’, ‘I will make a phone call’, ‘Something went wrong guys’, ‘Don’t shoot the messenger’, ‘Nathan, yesterday you told me you confirmd our reservation, hence I assumed are reservation was confirmed, that’s normally how it works in Holland’, ‘I will make a plan’ en rond 12 uur kwamen we aan in Jeffrey’s bay.

Waar Port Elizabeth absoluut niet de moeite waard is te bezoeken, is Jeffrey’s bay een aanrader. Een toeristisch badplaatsje met een goed strand. We sliepen in de backpackers ‘Ubuntu’. Ubuntu had alles wat je verwacht van een backpackers: gratis wifi, gratis ontbijt, relaxede staffleden, goede prijzen en een centrale locatie. Gratis wifi, dus het eerste wat iedereen bij aankomst deed was Skypen met alles en iedereen.

Rond 3uur zijn Martin, Hannah, Laura en ik naar het strand gelopen om te kijken of we ergens de Newcastle wedstrijd konden bekijken. Uiteindelijk vonden we een strandtent met een televisie en halve liters voor 10 rand (1 euro) per stuk. Naarmate de wedstrijd voorderde (en de portomonne lichter werd) begon Newcastle steeds beter te spelen, begon de scheids steeds partijdiger te fluiten en maakte Fullham steeds meer vieze overtredingen. Voordat we het wisten was het 8uur en zaten Hannah en Laura op het damestoilet. Twee zuid-afrikanen vroegen aan Martin en mij of we voor shots tegen hun wilde poolen. Martin heeft in het poolteam van zijn lokale kroeg gespeeld. Alhoewel het voelde als 5 uur ’s ochtends, zijn we rond 10uur terug naar Ubuntu gestrompeld.

Onze andere 6 vriendinnen hadden de hele dag zitten Skypen, hadden net een laagje make-up opgesmeerd en waren nu dus klaar om Jeffery’s bay te gaan verkennen. Om 11uur hebben we met zijn 10en in een afrikaans winkeltje ‘the lion sleeps tonight’ en ‘The Circle of Life’ van de Lion King vakkundig vermoord met behulp van afrikaanse drums en toeters, waarna we vol energie en goede moed de barstrip op stapte. Het was een leuke avond, die helaas eindigde in het ziekenhuis. Hannah was op haar slippers uitgegaan en (uiteraard) in glas gaan staan. In het ziekenhuis spraken ze geen engels (what the hell?), dus was dit voor mij de uitgelezen mogelijkheid te doen alsof ik afrikaans kon door stomhollands te praten met de verpleegsters. Het leverde me veel ‘thank-you’s en schouderklopjes op. Twee dingen steek je dan op van zo een avontuur naar het ziekenhuis: Afrikaans en Nederlands hebben meer overeenkomsten dan ik ooit gedacht had ... en Hannah bleek helemaal geen glas in haar voet te hebben. Om 7uur ’s ochtends kwamen weer in Ubuntu aan.




Couch-Factor

2 kortje uurtjes later werd ik wakker op de bank in de woonkamer van Ubuntu. Heerlijk getukt. Zoals je misschien al wist kampeerde wij (Robyn, Hannah, Martin en ik) overal tijdens onze reis naar kaapstad. Alleen hadden wij alle 4 geen matje of kussen, dus van comfort was niet echt sprake. Daarom was de kans aanzienlik groot dat je de volgende ochtend na een avondje stappen niet in je tent, maar op een bank ergens wakker werd. Van Alcohol krijg je de beste ideeen en zie je geen enkele inteligente reden de comfort van een bank voor harde onderkant van de tent te verruilen.

Ubuntu in Jeffery’s bay had een erg goede bank. Lang genoeg en een functioneel overschot aan kussens. Alhoewel het een gefundeerd nadeel is, dat deze zich in een centrale ruimte bevindt, maken de verscholen dekens erg veel goed. Comfortabel en warm genoeg, wat wilt u nog meer. Een bank die nog niet eens de kussens van deze Ubuntu-bank mag opkloppen, is de Bucaneers-bank in Cinsta. Alleen het label op het kussen verraadt dat deze niet met houtsnippers, maar met dons is gevuld. Daarnaast bevindt deze bank zich pal naast een grote galzen schuifpui. Neem u thermo-ondergoed maar mee. Maar de absolute druppel is nog wel de nachtwaker die het zich met het slappe excuus ‘My boss will get angry with me if you don’t move to your own bed’ veroorlooft u om het uur wakker te schudden.

Maar met een straatlengte voorsprong is het dan toch weer Coffee Bay dat er met de hoofdprijs vandoor gaat. De bank in de Coffee shack staat in de afgelegen receptie. Naast voldoende beenruimte en een lekker kussen, is het design van deze bank doorslaggevend. Het lig-gedeelte loopt namelijk niet evenwijdig met de vloer, maar maakt een stompe hoek met een van de poten: geniaal, want hierdoor rolt u niet van de bank af. Daarnaast houdt deze gekantelde V-vorm u lichaamswarmte langer vast en sluit deze u zodanig af van de buitenwereld dat zelfs het telefoneren van de receptioniste U niet wakker zal maken. Maar de kers op deze opgeklopte taart is de gratis koffie die op een paar meter van u hoofd staat wanneer u uit uw diepe slaap ontwaakt. Een echte aanrader voor elke backpacker en binnenhuis-architecte.

Wees er snel bij, want het aanbod is beperkt. Is deze bank volgeboekt, niet getreurd want Coffee Bay biedt u een goed alternatief aan. De safari buggy op het parkeerterrein biedt een comfortabel zitbankje. Als deken en bescherming tegen de regen kan u de regenzeilen gebruiken. Een echte bushexperience voor de avonturier.



Kings-en, Princesses and Lepricorns

Na heerlijk wakker geworden te zijn op de eerder genoemde bank, zijn Tinlin en ik met surfboards naar het strand gelopen. Ondanks het associale overschot aan pizza-vormige kwallen, hebben we lekker kunnen surfen. Het was een bewolkte middag en ik had een eigen theorie dat men zonder zon niet zou kunnen verbranden. Met rood-verbrande neusjes kwamen we ’s middags in de pizzaria aan waar we met zijn 10’en voor het eerst in 5 maanden weer een echt goede maaltijd aten.

De terugweg liep over het strand waar we een bruiloft kruisten. De meiden werden stuk voor stuk emoitioneel omdat ze deze zanderige bewolkte bruiloft zo mooi vonden. Ik zou persoonlijk mijn mooiste dag van mijn leven niet tussen de wolken en opwaaiend zand in Jeffrey’s bay willen beleven, maar de dames waren verkocht. Na even te zijn blijven hangen en het echtpaar gecomplimenteerd te hebben – het achteraf best wel heel erg bijzonder en leuk - zijn we terug gelopen voor een luie avond in de backpackers.

De volgende dag, was alweer onze laatste dag in het erg in de smaak gevallen Jeffrey’s bay. Na overdag de gratis wifi en het witte strand misbruikt te hebben, was het rond 5uur tijd voor een rondje ouderwets ‘Kingsen’. De engelse variant bleek toch frustrerend veel te verschillen van degene die wij in Hilversum kennen. ‘three is for me’ (ik drink), ‘four for the ho’s’ (vrouwen drinken), ‘six for the dicks’ (iedereen met een piemel drinkt), seven heaven (laatste die naar de hemel wijst drinkt). A-creatieve en onintelligente regels, dacht ik zelf. Wat ik ook probeerde, mijn moties voor ‘Vikingen’ voor kaart nummer 3, ‘reeksen’ voor 4, en ‘Juffen’ voor 7 kreeg ik er niet doorheen. Het feit dat dan alleen de 5 op mijn voorstel omgevormd werd tot ‘de cowboykaart’ was slechts een kleine pleister op mijn wonden.

Alhoewel ik dus niet erg onder de indruk was van het meerendeel van de engelse regels, moet ik toch eerlijk toegeven dat ze de ‘Lepricorn (kabouter) regel’ ambitieus ge-upgrade hebben. Zoals elke laffe borrelaar weet, bevindt er ten alle tijden een Lepricorn (vert. Kaboutertje) op de rand van het bierglas. Wanneer men of vergeet de lepricorn van zijn glas af te halen voordat deze een slok neemt of vergeet deze naar de slok weer terug te zetten, moet deze niet alleen (zoals in Holland) zijn biertje ad fundum drinken, maar ‘as assault to inury’ ook nog een keer zijn lepricorn uit zijn nieuwe verblijfplaats halen en weer terug op zijn glas zetten. Deze nieuwe verblijfplaats wordt democratisch bepaald door de drinkpartners van de lepricorn eigenaar. Gevolg is deze lepricorn bijvoorbeeld uit vreemde vrouwen hun decollete, onder baseballcapjes vandaan en uit de kroegwc moet worden gehaald.



Bloukrantz Bridge

20 december: we vertrekken met z’n 10en vanaf Jeffrey’s Bay naar the Crabs aan The Storms River. Hier kwamen we rond 12en aan in de backpackers ‘Good Spirit’. De volgende dag was de laatste dag dat we met de Baz Bus konden reizen, dus konden we hier maar een nachtje blijven.

Als ik ooit nog een keer in Zuid-Afrika ben, zal ik hier zeker nog een paar dagen langsgaan, want het was een erg mooie en relaxte plek. Good Spirit bestond uit houten huisjes midden in beboste bergen. De bergachtige omgeving leek precies op die rondom het Lago Magiorre in Italie; alleen dan zonder een lago magiorre.The Crabs is een aantrekkelijk gebied voor wandelaars en overal stonden bordjes die wandelroutes markeerden. We hebben er eentje gevolgd en die bracht ons via steile weggetjes naar een aantal verstopte watervalletjes.

Een plek waar je helemaal tot rust komt... – en dan hang je een paar uur later ondersteboven aan een 216m lang koord aan de Bloukranz Bridge.

Want de enige echte reden dat we nog even in dit gebied gestopt waren, was om de ‘Heighest Bungyjump in the World’ mee te maken. We werden door de backpackers naar de brug gebracht. Het eerste wat ik dacht toen ik over de brug reed en naar beneden keek was ‘Oh my fucking god’. Ik heb dit niet snel, maar ik kreeg pijn in mijn buik van de hoogte.

Nu heb ik een dvd van mijn jump en en cd met de foto’s en moet ik heel eerlijk zijn: het ziet er allemaal spectaculairder uit dan het daadwerkelijk is. Vergelijk een bungyjump met een achtbaan: je gaat zitten (wordt vastgebonden), geeft je over en daar ga je; zelf kan je er geen invloed op uitoefenen wat gaat gebeuren. En geloof me, dan maakt het niet echt meer uit of je nou van 216 of 30 meter naar beneden valt. De jump is een echter wel heerlijk gevoel en de andrenaline schiet door je lijf.

Het moment dat je dan vervolgens uit gebounced bent face-down naar de afgrond aan dat koord hangt is afschuwlijk. Je hersenen gaan spelletjes met je spelen en daardoor beleef je de sensatie dat je voeten uit de band glijden. Je hangt zo maar 30 seconden, maar het voelt als een halve eeuw. Eenmaal boven voel je jezelf onoverwinnelijk.

Bungy Jumping is eentje voor je ‘try before you die’ lijst. Een waanzinnige ervaring waarvan ik nog steeds de kriebels krijg als ik eraan terug denk. De adrenalinerush van 5 dagen was echter niet op mij van toepassing, maar het blijft natuurlijk altijd weer kicken om de foto’s en de filmpjes terug te kijken. Kortom: Cool, Gaaf, Kicken, het geld waard, maar minder eng dan het lijkt; zelf vond het cliffjumping in Italie van 20meter enger.




Road to Cape Town


De volgende dag om 11uur zeiden we de 6 meiden gedag; zij bleven nog een paar dagen in Good Spirit en zouden pas rond de 24e december in Cape Town zijn. Hannah, Robyn, Martin en ik stapte met een backpack vol leuke herinneringen op de bus naar Cape Town. Je kan veel slechts over de Baz Bus zeggen, maar niet dat het oncomfortabel reizen is. De uren vlogen voorbij en rond 10 uur ’s avonds kwamen we in Cape Town aan. Onderweg hebben we Chris leren kennen: hij las het zelfde boek als ik (‘The Game’, voor de kenners;). Het engelse equavilent van een koorbal die in Newcastle had gestudeerd en nu in 12maanden over 5 continenten aan het reizen was. Hij vierde kerst in Cape Town en nieuwjaar in Rio de Jenairo. Hij stapte bij ‘Stellenbosch’ uit en we zouden hem een paar dagen later in Cape Town weer zien.

Cape Town is gekkenhuis over de feestdagen, dus hadden we maanden van te voren geboekt bij de Cape Town Backpackers. We hadden destijds in Botswana een meid ontmoet die hier werkte en zij had ons gratis drankjes in de bar beloofd. Toen we daar aankwamen, bleek onze reservering echter inmiddels vernietigd te zijn. Het stripfiguur achter de balie, high als een vlieger, keek ons aan als een botsauto zonder muntje en kon ons dus ook niet veel verder helpen; een verschrikkelijke irritante vent die leek op een combinatie van Albert Einstein met Sean Connery’s stem na een hartaanval. Uiteindelijk konden we ondanks onze aanbetaling, voorlopig maar voor 5 nachten inplannen. Gezeik, maar het was even niet anders. Een vroege nacht en de volgende dag zouden we weer verder zien.




Cape Town


De volgende ochtend lagen Tinlin en Robyn nog op een oor en ben ik samen met Hannah naar de Long Street Backpackers gelopen. Hannah zou hier haar buurman in Schotland ontmoeten die een pakketje van haar moeder zou afgeven. Long Steet is het uitgaansgebied van Cape Town en dus the place to be. We wisten dat alle zuid-Afrika volunteers in de Long Street Backpackers zouden crashen gedurende hun verblijf in Cape Town. Toen we hier even binnen rondneusden, werd ons vermoeden bevestigd; we hadden de verkeerde keuze gemaakt met Cape Town Backpackers. Alhoewel iets minder luxe, ademde Long Street Backpackers een gezellige party sfeer: om 12uur zat het piepkleine barretje al stampvol, de stafleden waren allemaal studenten en de locatie was veel beter.

Blijkbaar waren zij bekend met Project Trust en het legio vrijwilligers dat jaarlijks rond kerst in hun backpackers verblijft. Ze konden dus voor ons een uitzondering maken en ons, ondanks dat heel kaapstad volledig volgeboekt was, een plekje geven; ons probleem was dus ook meteen opgelost. Cape Town Backpackers was ‘not amused’ toen we aan ze vertelde dat we de volgende ochtend vertrokken naar de concurrent.

’s Middags zijn we naar het District 6 museum geweest. Een klein museumpje dat het verhaal verteld van district 6; aan het begin van de 20e eeuw de enige wijk van zuid-afrika waar de ethnische rassen gemengd huisden en zonder problemen samenleefden. In de jaren 60 is door het Apartheidsregieme besloten dat de wijk een verkeerd voorbeeld uitdroeg naar de bevolking en dat deze dus met de grond gelijk gemaakt moest worden gemaakt. Een indrukwekkend en schokkend verhaal.

Terug in Cape Town Backpackers maakte we ons op voor ons eerste avondje uit in Cape Town. Tottenham speelde tegen Chelsea, dus eerst keken we met een drankje naar deze wedstrijd. We sliepen met twee 23-jarige jongens uit Noorwegen op de kamer, Vittalie en Leon, en zaten dus met zijn 4en met een drankje de wedstrijd te bekijken. Tinlin kreeg een discussie met een aggressieve Tottenham fan, nadat hij een Tottenham-speler na een schawlbe had bekritiseerd. Nadat dit brandje geblust was, gingen we met een grote groep de stad in.

Bij onze late terugkomst in de kamer maakte ik een duitse jongen wakker. ‘Dude, wake up – wake up – wake up!!’ ‘Do you reckon pigeons have feelings?’. Het leverde me een paar boze blikken op de volgende morgen, maar we wisselde toch die dag van backpackers.




Mojito Manace

Het was inmiddels 23 December en vandaag checkde we in voor 12 nachten in de Long street Backpackers. Hier ontmoette we toevallig twee nieuwe Zuid-Afrika Project Trust volunteers: Tilly and Sally. Tilly kwam uit Yorkshire en sprak met het bijbehoorende accent; ze spreken daar de y-grek uit als een ‘ee’ klank. ‘Meee name is Tilleee, next year I’m going to unieeee’.

‘s Middags zijn we met zijn 6en (Tilly, Sally, Robyn, Hannah, Tinlin en ik) naar het waterfront van Cape town gegaan. Een extreem rijk gedeelte zuid-afrika dat meer deed lijken op Saint Tropez. De dames wilde graag elk kledingstuk in the waterfront aantrekken, uittrekken en weer terug hangen – wij waren hier iets minder enthousiast over.

Terwijl de dames deden alsof ze winkelde, zaten wij op een terrasje. Een vies geheimpje van mij is dat de ‘Bacardi Mojito’ mijn favoriete cocktail is; een drankje dat in Nederland alleen op de reguliersdwarsstraat populair is. Martin en ik besloten onze principes opzij te zetten en er twee te bestellen. Twee mannen bestellen samen twee Mojito’s op een terrasje in het waterfront; kortom, het was niet toevallig dat we werden geserveerd door de homosexuele-ober Mohammed, ‘you can call me Mo’. Na de Mojito’s hadden we nog twee Bloody Mary’s (gatverdamme) besteld en daarna bracht onze kringspiermusketier de rekening. Hij had hier heel groot ‘thank you sooo much, lol’ op geschreven, waaromheen hij allemaal smiley’s en hartjes had getekend. Je kan zo een avance niet in de wind slaan, dus signeerde de rekening met Tinlin’s telefoonnummer en verstopte we een ‘rough rider’ condoom als fooi. Wat hebben we geleerd van dit verhaal: de mythe is waar, de mojito is een gay-drink - en als een man, jou in Kaapstad naar de ‘Purple turtle’ bar wil meenemen, wordt er met je gesjanst.

Op de terugweg naar Long Street was er nog een grappig incident dat ik jullie niet wil onthouden. We moesten de taxi van de busrank terug naar Long Street nemen. We vroegen aan een van de taxichaffeurs of we ons 6en in zijn auto mochten proppen. Toen hij zei dat hij dat niet wilde (‘I could be fined’), zou zijn concurrent dat hij ons wel mee wilde nemen. Toen we in zijn afgetrapte autootje zaten, ontstond er een discussie tussen deze taxichaffeur en die van daarvoor. Toen onze man wegreed, trok de andere zijn taxibordje van het dak van de taxi af. Toen onze taxichaffeur dit zag, trok hij aan de handrem en stapte uit – ‘let me fuck this guy’. Deze twee volwassenen begonnen in klaar daglicht op elkaar in te rammen en rolde als twee schooljongens over elkaar heen. Wij zijn snel een andere taxi ingedoken en zagen nog snel hoe onze man een tik op zijn neus kreeg.




Fellow backpackers


Terug in de Long Street Backpackers zat het hele terras vol met backpackers die zich klaar maakte voor de avond. De sfeer die daar hing bevestigde maar weer eens dat we de goede keuze hadden gemaakt om naar deze backpackers te gaan.

Zo kwamen we Chris weer tegen, de jongen die we in de bus naar Cape Town hadden ontmoet. Hij vertelde een verhaal hoe hij de afgelopen maanden over de hele wereld was gereist zonder een cent te betalen voor een backpackers. Bij aankomst checkde hij voor twee extra dagen in, vervolgens veranderde hij de laatste nummers van zijn persoonlijke gegevens. Als ze om zijn paspoort vroegen, vertelde hij hen dat hij deze kwijt was geraakt, maar dat hij hun wel van een (bewerkte) kopie kon voorzien. Vervolgens liep hij keer op keer fluitend en met een volle portemonnee de backpackers uit. Tja, ..

Leon en Vittalie, onze twee vrienden uit Noorwegen, hadden ons advies opgevolgd en waren ook naar deze backpackers gekomen. Er waren ook een aantal nederlanders: een groep meiden die studeerde in Groningen en een jongen uit Utrecht. Hij vertelde me over het couchsurfen, waar je een klein bedrag betaald om lid te worden van een site waar mensen hun bank gratis aanbieden om op te slapen. Zo had net zoals Chris over de wereld kunnen reizen, zonder veel geld uit te geven aan Hostels en Hotels. Daarnaast had hij een paar waanzinnige verhalen over mensen waar hij te gast was geweest. Zo was hij in Dubai met zijn gastheer naar een bedrijfsfeestje geweest op het dakterras van dat - de naam is me ontschoten – grote, bekende hotel. Die methode van goedkoop reizen beviel me meer dan het oplichten van hotels.

Ook, onvermijdeijk, waren er twee midden-dertigers met een indentiteitsprobleem. Ze hadden zeer waarschijnlijk geen familie en daarom samen besloten met hun bespaarde centjes op luiers, familievakanties en trouwringen Cape Town te laten zien wat ze in huis hadden. Mannen die simpelweg het verkeerde gedrag vertoonde voor hun terugtrekkende haarlijn. Illustrerend: ’s Avonds kwamen we deze twee tegen in een van de nachtclubs. Zonder een woord met ze gewisseld te hebben, vroeg Hannah aan het eind van de avond aan hem of ze wat geld kon krijgen voor de McDonalds. Met een glimlach draaide ze zich om met 100 rand in haar hand.




Son of a ... Selassi

Tenslotte ontmoette we Jampala. Jamapala was een rastafari uit Amsterdam die ik de dag daarvoor op straat ontmoet had toen deze flyers uitdeelde. Hij was de zanger van de reggea-band ‘The Sons of Selassi’ en gaf de volgende dag (24 december) een concert in Long Street.

De volgende dag keek ik in mijn portomonnee en kwam ik er achter dat ik twee kaartjes had gekocht. Toen ik hem die dag tegenkwam in de backpackers, nodigde hij me uit om ’s avonds voor het concert backstage te komen voor de ‘voorbereiding’. Ik ben zo onervaren als een eskimo in de sahara op dit gebied, maar later we eerlijk zijn: dit is toch een unieke kans om inzicht te krijgen in de reggea-cultuur.

Dus ’s avonds zijn Martin en ik rond 8 uur naar het Zula-theater om de hoek gewandeld. Hier kwamen we een zaal binnen waar de sound-checks nog bezig waren toen Jampala ons opving en mee nam naar ‘The Green Room’. 2 uur later kwamen we weer naar buiten en was de wereld opeens een mooiere plek. Het concert kon me niet veel meer schelen, dus zijn we rechtstreeks teruggelopen. De wereld stuiterte op het ritme van mijn hartslag. Bij terugkomst waren net de 6 meiden aangekomen die we in Port Elizabeth ontmoet hadden. Toen ik er achter kwam dat ik niet eens een normaal gesprek met ze kon voeren, leek het me beter maar meteen mijn bedje in te duiken. De volgende ochtend werd ik wakker en had ik naar de verhalen een hele leuke avond gemist. Geen zorgen ouders en groot-ouders; Het is maar bevestigd, het is niets voor mij.




Do they know it’s Christmas?

En dan is het opeens 2012 jaar na de geboorte van Christus. Normaal gesproken ben ik rond deze tijd van het jaar in het uitbundig versierde en koude Engeland; nu zit ik in het zonnige kerstboom-loze Cape Town. Zoals je hiervoor hebt kunnen lezen heeft deze ketter dit jaar Christmas Eve niet traditiegewijs gevierd met het zingen van liedjes en het eten van sinassappels in de kerk van Bedford. Maar het is dan opeens zover, It’s Christmas!

Martin en ik hadden 15euro betaald om ons in te schrijven voor ‘a Long Street Backpackers Christmas’. Kortom, om 9uur werden we wakker gemaakt en gingen we op het terras aan tafel zitten voor een uitgebreid kerstontbijt. Vervolgens werden we opgehaald door een aantal taxi’s die ons naar de voet van de tafelberg brachten. Hier ontmoette we de eigenaar van de backpackers – of we allemaal iets wilden dragen en hem wilde volgen. Ik had natuurlijk weer de verkeerde gepakt en heb vervolgens een 60kg zware accu van de speakers de berg op moeten slepen.

Uiteindelijk kwamen we rond 12uur afgepeigerd in een grot aan die uitkeek over Kaapstad. Nu kwamen de kalkoenen, salades, broodjes en de flessen champagne te voorschijn. Met een glas champagne met uitzicht over kaapstad proosten op de verjaardag van Christus; Het kan allemaal veel erger, toch? Tot 5 uur hebben we hier gegeten en gefeest; het was een speciaal kerstfeest.

Tinlin was na aankomst boven op de berg snel verdwenen. Hij dook 3uur later weer op en bleek in slaap te zijn gevallen in een andere grot; hij had hem ook aardig zitten van gisteravond. Alle medewekers waren stuk voor stuk stoners en wilde met Jampala en zijn vrienden meteen een paar jointjes opsteken. Ze hadden geen filtertje en waren zo wanhopig dat Jamapala uiteindelijk het labeltje uit mijn t-shirt heeft geknipt, om deze te kunnen gebruiken als filter. Chris, Vittalie, Leon en ik hebben ons ondertussen vermaakt met de speciale watermeloenen die ze hier hadden. Ze hadden hier een gat in gemaakt en daar een flesje wodka in gegoten; een nieuw recept en heel erg lekker. Toen Tinlin zich bij ons voegde, wees hij op een man in het hoekje; deze zat daar zwaar over zijn nek te gaan van de MDMA, of iets anders kansloos. We zijn om hem heen gaan zitten en hebben hem gedurende een halfuur ondervuurd met vragen als: ‘where you from?’, ‘Are you going to clean that up, you just chundered all over the 7th world wonder you know’, ‘Are you enjoying your stay in Cape Town?’ en ‘Was America right to invade Iraq?’.

Rond 6uur zijn we na een fantastische dag weer naar beneden geklommen en met de taxi terug naar Long Street gereden. Hier ontmoette we de 10 dames, de andere volunteers, weer; zij hadden besloten dat 15euro te veel was voor dit feestje en waren met zijn allen in de lege backpackers achtergebleven. Ze hadden hun kerstdiner van de lokale chinees gehaald.

Ik ben rond 7uur in de taxi gesprongen naar de Cape Town International Airport. Na 5 maanden was het gezinnetje op 25 december 2011 rond 8uur ’s avonds weer verenigd.




Ideale vakantie

De volgende dagen hebben we als gezinnetje overdag alles van Cape Town gezien. Af en toe ging Martin mee, maar we hebben als gezin ook heel veel quality time met elkaar gehad. Op de 26e hebben martin en ik het gezin ontmoet op het Waterfront. Met Mama, Leon en Rein zijn hebben we met de Sightsee-bus alles van Cape Town gezien. ’s Avonds hebben we sinds tijden weer in een restaurant gegeten. Op dit soort momenten begin ik toch te twijfelen of ik misschien volgend jaar niet thuis moet blijven wonen.

Het was een supercombinatie: overdag met je ouders lekker decadent leven, ’s avonds met je vrienden stappen in een van de mooiste steden van deze planeet.



19 jaar

Op 28 december was ik jarig en kreeg ik tot mijn verbazing tassen vol met cadeau’s en brieven uit Nederland. Ik wil iedereen hierbij bedanken dat ze aan me gedacht hebben, ik heb dat ontzettend gewaardeerd. De brieven ga ik in mijn huisje hangen, de boeken ga ik verslinden en de hockeyshirts uitdelen; kan niet wachten. Voor de statistieken: ik heb totaal 42 hilversum en 14 laren hockeyshirt bijelkaar, die ik allemaal ga uitdelen als ik weer terug op school ben.

Na ’s morgens verwend met aandacht te zijn, zijn we met zijn 5en ’s (Martin kwam mee) middags naar Cape Point gereden. Een lange tocht, maar het waard; wist je dat er pinguin’s in simonsbaai zwemmen? ’s Avonds zijn we uiteten geweest in de meest decadente strandtent die ik ooit gezien heb. Pacha, en dus Goldfish, zouden hier tijdens New Years Eve optreden; helaas was het toegangsticket 50 euro.

Ik had Robyn, Hannah en Martin meegenomen en het was een hele leuke avond. Nadat we terugkwamen hebben we alle volunteers ontmoet in Bob’s Shooters Bar. Er was een nieuwe lichting gekomen en in totaal waren we nu met 22 Project Trust volunteers in de Long Street Backpackers. In Bob’s Bar was het een geweldige avond en ik heb me nog nooit zo jarig gevoeld; zou het komen door het aantal gratis shots of door de 22 vrouwen die ze aanbieden?



De dagelijke routines


Voor mij was er inmiddels een dagelijkse routine ontstaan in Cape Town. Rond een uurtje of 10 werd ik wakker en ontmoette ik mijn ouders. Zij namen mij (en af ten toe Martin) mee voor de dagelijkse activiteit. We zijn op de Tafelberg geweest, hebben een rondleiding door te Townships gehad en zijn dus naar Cape Point gereden. Rond 6uur waren we dan weer terug in de Backpackers en hier ontmoette alle volunteers elkaar. Overdag ging iedereen een beetje zijn eigen gang, maar ’s avonds probeerde we met zijn wat te doen. Meestal gingen we stappen, maar soms namen we een snipperdag en gingen we naar de film of iets dergelijks.

Veel geld hadden we allemaal niet, dus wanneer we uitgingen probeerde we zoveel mogelijk geld te besparen. Zo kochten Martin en ik dan 6x 750 ml Black Label flesjes, waar we de hele avond mee deden. Als ik uitging, liet ik mijn portomonne thuis. Ik nam een briefje van 100rand een en daarmee zou ik het wel kunnen redden in ‘Bob’s Bar’, ‘Baghdad’, ‘Zula’ en ‘Thirtythree’.

Alhoewel ik me geen enkele keer bedreigd voelde in Cape Town, was de kans dat je zakken gerold werden toch aanzienlijk. Na een week hadden we de zakkenrol methode inmiddels als onze – haha - broekzak. Een mannetje komt naar je toe en complimenteerd je met je schoenen. Vervolgens vraagt hij of hij je schoenmaat mag vergelijken, en terwijl hij op zijn knieeen gaat wrijft hij over je benen om zo je portomonne en je telefoon als het ware omhoog te duwen uit je zakken. Bij Tinlin ging het een keertje bijna mis, maar toen zijn mobiel uit zijn zakken op de grond viel realiseerde de zakkenroller dat het een goedkoop ding was en gaf hem maar terug.

Het is een soort spelletje en als ze betrapt worden, halen deze mannetjes hun schouders op en geven je vervolgens richtingsaanwijzingen naar een goed barretje. Een fijne avond en goede nacht, en ze gaan weer op zoek naar een nieuw slachtoffer. Heel apart, maar op een rare manier best wel grappig allemaal.



New Year’s eve


De tijd vloog voorbij en het was inmiddels alweer de laatste dag van het jaar 2011. Als groep volunteers hadden we besloten overdag de Tafelberg te beklimmen en hier het glas te heffen op het nieuwe jaar.

Met 22 man hebben we ons in 3 taxi’s gepropt en zijn naar de voet van de Tafelberg gereden. Bij aankomst vroeg de taxichaffeur om 150 rand inplaats van de afgesproken 100 rand. Ondanks dat dit betekende dat we ieder maar 10 rand (1euro) extra moesten betalen, was dit een principe kwestie voor mij geworden. Ik heb 20 minuten met deze 3 taxi chaffeurs gediscusieerd over de prijs en gelukkig uiteindelijk mijn zin gekregen.

Er stond een groot hek en we konden de ingang niet vinden. Toen we net op het punt stonden om over het hek te springen, kwam er een bewaker druk pratend in zijn walky-talky naar ons toe. Om de wandelroute op te gaan, moest je blijkbaar eerst een kaartje kopen. Na eerst over 1 euro gediscusieerd te hebben, stond mijn schakelaar in de bespaarstand en besloot ik dus samen met Tinlin over het hekje te springen. Al de dames vonden dit echter te eng, en gingen dus keurig in de rij staan voor een kaartje.

Toen we elkaar aan de andere kant ontmoet hadden, begonnen we aan onze tocht naar boven. Ik had van een Nederlander gehoord dat hij het in 40 minuten gedaan had, dus ik verwachtte in een uur (rond 1 uur) boven te zijn. Maar het was wat zwaarder dan gedacht en uiteindelijk kwamen we er achter dat we de zwaarste route hadden genomen, ‘The Skeleton Road’. Ik was hopeloos underdressed met mijn slippers en Kaizer Chiefs voetbalshirt, maar het gaf daarom wel weer een kick als je zwaar aangeklede bergbeklimmers passeerde op je weg naar de top.

Half 4 (..3 uur later) kwamen Robyn (fit hockeymeisje, he), Martin en ik boven aan. Hier ontmoette we Laura, Helen en Emma; zij hadden de kabelbaan genomen. 2 uur later kwam de rest van de groep aan. De champagnefles werd geschud, er werd geproost en daarna meteen de kabelbaan naar beneden nemen; het was gaan waaien en de wandelroute was nu te gevaarlijk.

Om 7uur was ik thuis en was het tijd mijn aandacht te verleggen naar het gezinnetje. Ik werd opgehaald door Mama, Leon en Reinier om uit eten te gaan in de Bloukantbaai. Hier ontmoette we Mama’s vriendin Liesbeth, die met haar gezinnetje toevallig ook in Cape Town was. Na heerlijk gegeten te hebben, werd er afgeteld tot het nieuwe jaar.

Daarna ben ik met Thijs en Willem, de twee zonen van Liesbeth, in de taxi gedoken, om weer terug naar Long Street te gaan. Uiteindelijk waren we zodanig vertraagd door files en stomme parade’s, dat we pas rond half 2 op de barstrip stonden. Uiteraard waren de andere volunteers allang op stap gegaan. Desondanks was het uiteindelijk een leuke avond met deze twee Nederlandse gasten in dancecafe ‘Baghdad’.

‘Baghdad’, midden op Long Street, is min of meer een klein zaaltje met een barretje in de hoek. De DJ staat achter een opklaptafeltje en draait alleen maar commerciele David Guetta muziek. Het staat altijd volgepakt met zwarten en gaat helemaal los. Daarnaast is het spotgoedkoop; Een echte aanrader.

Na Baghdad heb ik de twee jongens rond half 5 (Liesbeth, als je dit leest: het was half 3 en er stonden heel veel ‘files’) op een taxi gezet naar huis. Ondertussen had ik de hele groep volunteers ontmoet, die onderweg waren naar de 24h McDonalds. Deze was zo druk dat er een uitsmijter voor de deur stond.



Afscheid nemen


De volgende drak was een erg brak, maar had ik helaas aan mijn ouder beloofd dat ik met hun mee zou gaan. Ze hadden een boot gehuurd en wilde samen met Liesbeth’s gezin gaan zeilen. Ik heb allemaal vrij weinig meegekregen, want ik heb alleen maar liggen slapen in de cabine. ’S Middags zei ik voorlopig gedag tegen mijn ouders. Zij vertrokken met het vliegtuig naar Botswana; wij namen de bus en zouden hen dus weer op 5 december ontmoeten.

De avond van 1 Januari was het ook het moment om gedag te zeggen tegen onze nieuwe Project Trust vriendinnen. Robyn, Hannah, Fiona, Ellie, Rianna, Beth, Laura, Sarah, Tilly, Sally, Rebecca, Helen, Cara, Rachel, Emma, Rosie, Emma, Maya; Martin en ik kende deze meiden van te voren niet, maar het voelt nu alsof we elkaar al jaren kennen.

We hebben besloten om tijdens onze twee-weekse paasvakantie een auto te huren en een aantal meiden op te gaan zoeken op hun projecten in Zuid-Afrika.

De 2e Januari hebben Robyn, Hannah en Rianna ons naar de bushalte gebracht. Na een afscheid, zijn we op de 20-uur lange bus naar Johannesburg gestapt. Terwijl ik dit typ en terug denk aan de geweldige tijd die ik heb gehad, krijg ik hoendervlees (afrikaans voor kippenvel). Wat een manier om een Gapyear te vullen: ontzettend voldoening gevend werk verrichten in een ver en onbekend land – vervolgens tijdens je vakantie de tijd van je leven te hebben met mensen die je totaal niet kent.

Het is een lang verhaal geworden. Ik heb geprobeerd mijn vakantieverhaal niet te opsommend te beschrijven. Zelf vind ik het altijd verschrikkelijk irritant als iemand zijn blog alleen vult met oninteressant dingen als hoevaak hij in het zwembad gesprongen is, welke dieren hij allemaal door zijn verrekijker heeft gezien of hoe veel bier hij op een avond gedronken had. Ik heb geprobeerd van elke plek een beschrijving te geven aan het hand van een leuke gebeurtenis; toch ontkom je er dan bijna niet aan in de ‘en-toen-gebeurde-dit-en-toen-gebeurde-dat’-routine te vervallen.

Zoals ik eerder in deze blog geschreven heb: ik zou in Zuid-Afrika kunnen wonen. Het is een ontzettend divers en avontuurlijk land; en natuurlijk was er sprake van criminaliteit, maar ik heb de gevaarlijke plekken vermeden en zodoende er weinig tot geen last van gehad. De Wild Coast is een aanrader voor elke backpacker, met Coffee Bay als mijn absolute favoriete plek. Cape Town is een geweldige stad, maar mist de ‘african-vibe’. T.I.N.A (This.Is.Not.Africa). Beklim de Tafelberg, ga naar het District 6 Museum, Bezoek Robbeneiland, Proef een paar wijnen in Stellenbosch en vertrek dan weer de binnenlanden in. Als je hier langer blijft, kan je als europeaan net zo goed naar Zuid-Frankrijk gaan.

De bus is gestopt en het is inmiddels bijna middernacht. Ik heb een aantal uren getypt en heb nu de nachtrust wel verdiend. Er staat hier een fastfood-tent die de amusante naam ‘BJ’s’ draagt. Geloof me, de voorspelbare grappen zijn al gemaakt. Een fijne dag verder, ik ga een hamburger uitproberen – de kans is aanzienlijk dat je hier een vochtig sausje bij krijgt; zolang ze maar geschud hebben voor gebruik, vind ik alles goed.


Liefs,
Michael van der Sande