Januari - Meet me Halfway

De 5e Augustus 2011 stapte ik ’s morgens vroeg op het vliegtuig vanaf Schiphol. Nu is het bijna de 5e Februari en ben ik 6 maanden van huis. 19 Juni kom ik weer op Schiphol aan, dus ik ben nu echt al ruim over de helft van mijn jaar hier. Het is onwerkelijk.

Maar goed, ik zit weer op de bus naar Maun voor mijn vrije dagen. Je moet het je zo voorstellen dat deze vrije dagen altijd de schoolperiode in stukjes delen. Deze periode (term 1) duurt bijvoorbeeld 12 weken – Elke 4 weken hebben we een vrij weekend; dit betekent dus dat we al op 1/3 van deze periode zitten. Maar voor mijn gevoel ben ik pas net terug van vakantie. De dagen vliegen voorbij.

Na de terugkomst van de vakantie is op Bana ba Metsi het nieuwe schooljaar begonnen. Nieuwe gezichten, nieuwe collega’s en nieuwe verhalen. Voordat ik daar over ga uitwijden, ga ik terug naar het begin van deze maand: de aankomst in Botswana na 6 weken vakantie in Zuid-Afrika gevierd te hebben.



Gesjoemel in Gaberone

Vanaf Johannesburg hadden Tinlin en ik de bus naar Gaberone, de hoofdstad van Botswana, genomen. We kwamen hier op de 4e Januari pas rond 8uur ’s avonds aan. Bij aankomst werd je meteen overvallen met mannetjes die hun handel aan jou aan wilden bieden. Wij moesten hier maar 1 kort nachtje overnachten, dus wilde dat iemand ons met de taxi naar een goedkope backpackers bracht. Taxichaffeur Dipsy claimde de stad te kennen als zijn broekzak en zou ons wel even naar de Mokolodi Backpackers brengen.

Al snel kwamen we er achter dat hij geen flauw benul had waar hij naar toe moest. Uiteindelijk kwamen we dik 10 km buiten deze stad bij een grote rieten poort terecht. Hier stond heel groot ‘Mokolodi’ op aangegeven, dus dit zou zomaar de juiste plek kunnen zijn. Op een paar nachtwakers na, was er hier geen levende ziel te bekennen - noch leken de rietenhutjes hier op slaapverblijven. Na een dik half uur op het inmiddels pikkedonkere parkeerterrein gewacht te hebben, vertelde we Dipsy dat wij zelf het wel verder uit zouden zoeken en hij verder kon met zijn dienst. Wij hadden ons inmiddels ook gerealiseerd dat dit geen backpackers, maar een soort toegang tot een game reserve was.

We hadden het avontuurlijke idee om hier op de bank van een safari buggy te slapen en dan ’s ochtends vroeg weer te vertreken, zonder iets uit te hoeven geven. Er was toch niemand om ons een prijs te berekenen en het lot wilde dat wij compleet plakzak waren. Toen wij het donkere terrein op waren geslopen en net over een muurtje van een reptielen museum een safari buggy hadden gespot, zagen we een paar zaklampen over het terrein schijnen. Het was tijd voor plan B.

We zijn naar de zaklampen toe gelopen en hebben vervolgens uitgelegd dat we door een taxi op het verkeerde terrein waren afgezet. Uiteindeijk belde de medewerkers naar de echte ‘Mokolodi Backpackers’. We werden opgehaald door de eigenaar, die ons naar het terrein zou brengen. Ik ben naast hem gaan zitten en heb proberen de indruk te wekken dat we heel geinteresseerd waren in Safari’s; we hadden niet genoeg geld om voor de overnachting te betalen, dus moesten letterlijk ten koste van alles het voor elkaar proberen te krijgen dat we niet van te voren voor onze nachten hoefden te betalen. De bus naar Maun vertrok de volgende ochtend al om 5uur.

Om half 4 werden we wakker en zijn we naar buiten geslopen. De nachtwaker hebben we nochalant begroet en de sleutel gegeven om vervolgens met de beschutting van de nacht te ontsnappen. Niemand zou ons gehoord gehoord, als we niet een paar honden wakker hadden gemaakt. U kent het systeem: 1 hond begint te blaffen, een andere hond begint blaffen en voordat je het weet is elke hond in Botswana wakker. Niet dat het uiteindelijk veel uitmaakte, maar in gedachten is het nog steeds een grappig beeld: wij met zware tassen op onze rug proberen weg te sluipen in het midden van de nacht, terwijl er 80 honden als gekken tegen ons staan aan te blaffen.

Moreel voelde het niet goed, maar we hadden simpelweg geen andere keuze door onze lege bankrekening. Daarnaast had de eigenaar een Rolls Royce op het terrein staan. We hoorde later geruchten dat deze backpackers gebruikt werd om geld wit te wassen. Ik zou dus kunnen zeggen dat ik nu officieel de gastvrijheid van een crimineel heb misbruikt – waar eindigt dit?



Moremi Game Reserve

Na een lange rit kwamen we op de 5e Januari dan eindelijk in ons vertrouwde Maun aan. Hier ontmoette ik mama, Leon en reinier weer en hebben we met zijn 5en een nachtje in Maun overnacht.

De volgende ochtend werden we opgehaald door de medewerkers van de Sango Lodge in het Moremi Game Reserve. Een van de medewerkers herkende ons van een eedere ontmoeting in het dorpje Shakawe. De enige twee blanke jongens onder de 25 in dit gebied, dat is natuurlijk niet te missen. Wij hadden daar tegenover dan een moeilijkere taak met het plaatsen van deze lange zwarte man met gemillimeterd haar.

We zijn 4 dagen in Sango Lodge gebleven en hebben een geweldige tijd gehad. We hebben een zogeheten ‘Sundowner’ gedronken kijkend naar een stuk of 60 olifanten, we zijn in een houten kano langs een Nijlpaard gevaren, Ik heb door een stomme plotselinge beweging bijna een leeuwin boos gekregen, we hebben rond de 12 nijlpaarden naast ons hutje uit het water zien komen, we hebben 12.567.423.432 Impala’s gezien (mooie beesten hoor, maar ze mogen er best een paar van me afschieten) – we hebben niet de complete Big 5 gezien, ... maar wel de voltallige Madagascar 4 gezien (Alex the Lion, Gloria the Hippo, Marty the Zebra en Marvin the Giraffe).

Ik ga het hier bij laten, maar het was een super tijd met de familie en het was heel gaaf zo je eigen ‘country of residence’ te laten zien. De 10e January zijn we ’s ochtends vroeg met een piepklein vliegtuiigje terug gevlogen naar Maun Airport. Een leuke vlucht, ondanks de gedacht in het achterhoofd dat in Botwana in Oktober vorig jaar eenzelfde vliegtuigje gecrasht is op dezelfde landingsbaan.

In Maun hebben we de jongens ontmoet en na gedag tegen mijn ouders te hebben gezegd, zijn we met de schooltruck weer vertrokken naar de bush. Het was jammer dat ik het gezinnetje niet mijn project heb kunnen laten zien, maar gelukkig heb ik ze dus wel aan mijn leerlingen kunnen voorstellen.

Mama was wanhopig om inzicht in mijn leven hier te krijgen en vroeg bijvoorbeeld continu of ik willekeurige zwarten op straat kende. Toen mama blij vertelde dat ze na mij gedag gezegd te hebben, zouden gaan lunchen in mijn geliefde ‘Sports bar’ zei ik haar ober ‘Frank Vicenti’ naar het ‘Suger Cube incident’ te vragen. ‘Oh, dat ga ik zeker doen. Laat me even mijn pen pakken, - Frank Vicenti zei je?’ Er werkt geen Frank Vicenti in de sports bar en ik zou zelf niet weten wat het ‘Suger Cube incident’ inhoudt. Smile.



Back to basic business

Vanaf de 10e Januari ben ik dus weer aan het werk op Bana ba Metsi. Het was geweldig om weer zo enthousiast begroet te worden door de jongens en onze collega’s. In Botswana is het regenseizoen aangebroken, wat dagelijkse regenbuien betekend. Tijdens de vakantie was het schoolterrein dus helemaal ondergroeid; we zijn nog steeds bezig met het weghalen van onkruid van het voetbal veld. De zandbak was veranderd in een jungle.

Het feest van de vakantie was over en had zijn sporen nagelaten; Tinlin en ik waren beide iets steviger geworden. Ik heb dus deze maand voor het eerst in mijn leen kennis gemaakt met het fenomeen ‘Sonja Bakkeren’; we hebben alleen schoolmaaltijden gegeten en zelf niks extra’s gekookt of gesnoept. Voor stafleden zijn de maaltijden altijd kleiner dan voor de kinderen, omdat ervan uitgegaan wordt dat zij zelf bijkoken. We hebben het makkelijk vol gehouden en het babyvet is er weer af.

Wij hadden slechts een buikje overgehouden aan de vakantie, - Larona daarentegen had een grote snijwond over zijn rechterarm van een messengevecht over een meisje; volgens mij mocht ik niet klagen.

Tinlin en ik hebben meteen bouwplannen opgesteld: we willen de stenen braai (barbecue) omvormen tot een broodoven en tafel. Daaromheen willen we een terrasje aanleggen met een stenen vuurkorf. Tenslotte willen we, als we onze douche gestukt hebben, alles lichtblauw met grijs schilderen.

Met de jongens willen we een waterpolo team opstarten. Daarnaast moeten we een nieuwe spelers selecteren voor het voetbalteam om de lege plekken op te vullen.

Ik kreeg een nieuwe standard 5 klas. 24 Nieuwe namen om te leren. De eerste paar weken waren er geen nieuwe schriften op de school, dus moest ik creatief met papier zijn. De werksfeer is iets serieuzer dan vorig jaar; toch is het frustrerend dat ik op dit moment met een handvol kinderen werk die het engels niet machtig zijn. Ik heb een goede start achter de rug met mijn lessen en al 3 hoofdstukken behandeld. Volgende week begin ik met het interessante onderwerp ‘Planten’



Stafweizigingen

Belangrijkste ‘aanwinst’ voor de staf was natuurlijk het vertrek van mijn boezemvriend Joe Vincent terug naar Londen. Je kan veel over hem zeggen, maar niet dat hij geen indruk weet achter te laten. Hij is nog dagelijks onderwerp van gesprek en mr. Sono weet vaak de lachers op de hand te krijgen met zijn impressionage van deze knul. Zijn geliefde muts was hij vergeten in ons huisje; we zijn aan een foto-reportage begonnen over de veelzijdigheid ervan (wc-papier, stoffer, handoek etc.)

Peter Dow is een Amerikaan die al meer dan 40 jaar in Botswana woont. Steve Harpt, de directeur, is een oude vriend van hem en Peter heeft besloten hem tijdens zijn 2-jarige sebattical te vervangen. Peter is ontzettend vriendelijk en ondanks zijn oude leefijd nog zo fit als een Impala. Hij doceert net zoals ik Science en hij komt vaak naar me toe met nieuwe ideeen voor experimenten en tips; een wereld van verschil met de on-empatische Steve Harpt die ons de eerste 2 maanden in Botswana nauwlijks gedag zei.

Hij is zo gul als de kerstman: hij heeft ons de sleutels van zijn huis in Maun gegeven, waar we als we dat zouden willen altijd in kunnen. Tenslotte is hij een echte avonturier: hij woont dus zonder electriciteit en weet alles over de bush. Dagelijks vangt hij een slang en laat hij deze aan ons zien. Gisteren stond hij voor onze deur met een Pufadder in zijn hand; na de mug de grootste ‘killer’ van afrika. Een ontzettend fijne en inspirerende man. De kinderen vinden hem geweldig en hebben hem de bijnaam ‘Fresh Madala’ gegeven; ‘Young Old man’



Hilversum for Africa

Een kleine twee maanden geleden had ik tijdens een middag een ingeving; wat zou het leuk zijn als ik een paar oude hilversum hockeyshirts aan de jongens hier zou kunnen geven. Twee maanden later moest ik een extra tas meenemen naar school om al die shirts te kunnen vervoeren. De teller was uiteindelijk gestrand op een totaal van 42 (!!) Hilversum en 14 (!!) Laren hockeyshirts uit Nederland.

Eerst heb ik er 3 aan de houseboys gegeven: Ompi, Kenosi en Tiroyamodimo. Daarna heb ik 16 hilversum shirts aan Skanduku United gedoneerd; de actie was in de eerste plaats voor hen op touw gezet. Skanduku is een mini-dorpje vlakbij de school en de coach van het voetbalteam, Mosuthu, is een vriend van mij. Ik heb inmiddels een ereplaats bij zowel de uit- en thuiswedstrijden gekregen en Tinlin is vorige week gepresenteerd als hun nieuwe aanwist op linksvoor.

De rest van de Hilversum shirts heb ik verdeeld over de andere jongens van de school. Ik had niet genoeg voor iedereen, maar dat weerhield mij er natuurlijk niet van mijn favorieten een shirtje te geven. Je kan inmiddels geen dag meer over Bana ba Metsi lopen zonder een paar hilversum shirts te spotten, - fantastisch! De foto’s komen op de site.

Alle donateurs ontzettend bedankt; met een speciale vermelding voor barman Thijs Fernhout die in ‘De Doelen’ rond de 20 stuks heeft kunnen verzamelen. En natuurlijk mijn ouders die zonder mopperen deze extra bagagge hebben meegesjouwd naar Afrika.

Rein, ik heb je adidas schoenen aan Eljah gegeven – er staat een foto op facebook.



Ik ga afsluiten, want de wegen zijn te hobbelig om relaxed te kunnen typen. De regen van de afgelopen maand heeft de wegen geen goed gedaan. Nog een korte aanrader voor de koude winter maanden in Holland: ‘Bonita Avenue’ van Peter Buwalda – het boek van het jaar. Ik ga weer genieten van het zonnetje in Maun. Fijne winter!


Michael van der Sande