Christmas Holidays - Backpack Walhalla
Door: Michael van der Sande
Blijf op de hoogte en volg Michael
02 Februari 2012 | Zuid-Afrika, Coffee Bay
En dan ben je halverwege een van de beste vakanties van je leven. Backpacken blijft iets unieks; de vrijheid, de aparte figuren die je leert kennen, het avontuur. Een ervaring die met kop-en-schouders boven het hersenloze gezuip in Chersonissos uitsteekt.
Op dit moment zit ik in de ‘bakkie’ van Nick; hij geeft Robyn, Martin en ik een lift naar Port Elisabeth. We hebben hiermee geluk gehad, want anders hadden we 2 kostbare extra dagen van onze vakantie in Cinsta moeten doorbrengen - (later meer hierover). En dat zou zonde zijn geweest, want na 3 dagen heb je een plek wel gezien en wil je door naar een volgende nieuwe, spannende bestemming. De afgelopen week hebben we een waanzinnige tijd gehad in ‘Coffee Bay’ en ‘Chinsta’. Beide een van de mooiste plekjes op deze planeet.
Coffee bay: untouched Africa
Op de 8e December zijn we ’s middags aangekomen in Coffee bay. In de Lonely planet stond aangegeven, dat je van te voren eten moest inkopen en geld moest opnemen; er waren geen winkels en geldautomaten in Coffee Bay. Ondanks het feit dat Coffee Bay dus heel erg afgelegen moest liggen, hebben wij alleen maar lyrische verhalen over deze plek gehoord. De Baz Bus bracht ons niet verder dan het paatsje ‘Matatha’, en hier werden we vervolgens door een oud, gammel busje opgehaald door een van de medewerkers van de ‘Coffee Shack’.
We hadden een redelijk slome start van de vakantie en nog niet al te veel leeftijdsgenoten ontmoet. Daar kwam nu vernadering in; in dit busje ontmoette we meteen een paar leuke figuren. Chays is een 18-jarige jongen uit Pretoria; we hebben ons scheel gelachen om hem, hoewel hij dit zelf volgens mij niet helemaal doorhad. Hij is zo’n type, die eigenlijk een beetje te aardig voor deze wereld is. Hij brak het ijs met een van de slechtst uitgevoerde kaarttrucs die ik ooit gezien heb. Ondanks dat we meteen aangaven dat we de truc doorhadden, stond hij erop hem af te maken. Ooh, Aah, how did you do that Chays? Daarnaast zaten er twee meiden uit Nieuw-Zeeland in het busje. Nieuw-Zeeland, dus de eerste drie vragen waren uiteraard: ‘heb je geacteerd in the Lord of the Rings?, ‘kan je de Haka even voordoen?’ en – uiteraard – ‘Do you know any sheepshaggers?’. ‘Actually, I do.’ Wat volgende was het meest smerige verhaal over een hitsige boer dat ik ooit gehoord heb. Het is maar weer eens bevestigd, Stereotypes are there for a reason. Maar mijn persoonlijk favoriet: Guiseppi, de leukste italiaan die ik ooit ontmoet heb. 30-jaar en sprak nauwelijks engels, maar had altijd een brede glimlach op zijn behaarde gezicht en heeft voor ons op een avond een ‘fingerlicking good’ pastaschotel bereid. Ik heb beloofd dat ik hem een keertje kom opzoeken in Rimini.
Na een hobbelige rit kwamen we aan het eind van de middag aan in Coffee bay. Het is absoluut een van de coolste plekken op deze planeet; dit met zijn eigen ‘Big 5’: Varkens, koeien, schapen, geiten en ezels. Denk aan de belgische ardennen aan de kust met mooi weer en die african vibe. Daarnaast spot goedkoop, wat voor een backpacker natuurlijk niet onbelangrijk is. De Coffee shack was een vol gepakt met andere backpackers en er heersde de vriendelijke, studentikose sfeer die je normaal alleen op een school ski-reisje naar Westendorf kan ervaren.
Na aankomst werden we meteen meegenomen naar een piepkleine barretje van de Coffee Shack. Hier kregen we een gratis welkom-drankje. Ik heb hiervan helaas niet echt kunnen genieten, want op het moment dat ik een slok nam riep de hele bar in koor ‘BUFFELO’. Ik had net een van de fundamentele regels van het buffelo-rechtstaat overtreden; ik had met m’n rechterhad een slok genomen. In de Coffee shack bar gelden de Buffelo-rules en wordt dus alleen met de linkerhand gedronken. Stom, had ik kunnen weten en onderging mijn straf daarom maar – biertje atten – als een echte vent.
Typerend voor de sfeer in Coffee bay was de eerste avond. Ik zat als een amsterdamse volkszanger eenzaam naast een lege kruk omdat mijn reisgenoten nog bezig waren met dingen als make-uppen, benen harsen en de wilderige bikinilijn bij werken. Maar nog voordat ik heel quasi-geintereseerd mijn bierviltje kon gaan bestuderen om tijd te doden, stond ik al met half-duitsland te praten over voetbal, Kim Jung II en Kentucky Fried Chicken. Iedereen is je beste vriend in Coffee Bay. Voor dat ik het wist was het al 4uur in de morgen en moesten we de tent in om een beetje fit de volgende dag onze surfkunsten te kunnen vertonen.
De volgende 3 dagen in Coffee Bay vlogen voorbij. Elke dag om half 11 werd er een activiteit georganiseerd voor de prijs van 60 rand (6 euro). Spotgoedkoop als je nagaat dat je er ook nog een lunch bijkrijgt. We hebben gesurfd, een tocht door de grotten gemaakt en gewandeld naar de ‘Hole in the Wall’ (een gat in een rots; niet echt bijzonder, maar blijkbaar de toeristische trekplijster). Tijdens ons verblijf hebben we ontzettend veel leuke mensen ontmoet en alhoewel ik uiteindelijk 140 euro moest aftikken om mijn rekening te betalen, heb ik hier een onwijs leuke tijd gehad. De mooie locatie, de lage prijzen, de leuke mensen en de african vibe maken van Coffee bay een zomerse cocktail die zelfs een geheelonthoudende arabier niet af zou kunnen wijzen. Who needs Cape town, if you’ve got Coffee Bay?
Op zondag 11 December hebben we afscheid genomen van onze nieuwe vrienden. Na Jerry, John en Spidey – drie afrikaanse werknemers – belooft te hebben nog een keertje terug te keren, zijn we op de Baz bus vertrokken naar Cinsta. Guiseppi hadden we overgehaald met ons mee te gaan. We gingen naar ‘The Buccaneers backpackers’, volgens verschillende reisgidsen de beste backpackers van heel zuid-afrika. Men gaat speciaal voor deze backpackers naar Cinsta.
Cinsta
Cinsta was een prachtige plek: witte stranden, heuvels en alles oogde iets rijker dan in Coffee bay. Nou hebben we onze drie dagen hier niet veel meer gedaan dan rondhangen in de backpackers. De eerste avond zijn we eigenlijk meteen na het eten naar bed gegaan; Coffee bay zat on nog in het bloed. De tweede dag hebben we een beetje op het strand gehangen. Tinlin en ik heb nog 2-tegen-2 rugby gespeelt tegen twee locals; Europa 20 – Afrika 6.
’S Avonds hadden we een feestmaal op het programma staan. Guiseppi was de trotste chefkok van een restaurant in Rimini en ging die avond een maaltijd voor ons bereiden. Wie Rimini kent (lees: Italiaanse Chersonissos) weet dat zijn titel waarschijnlijk niet meer betekent dan dat hij de bitterballenkoning van het lokale haphuis is, - maar wie zegt nee tegen een gratis maaltijd? Ik zou jullie graag willen vertellen dat de maaltijd heerlijk was, - Ik had dat graag gewild, maar kan dat helaas niet. Dit om de simpele, doch genante reden dat ik bij het koken iets te ambitieus ben geweest met de fles wodka; ik lag om 7uur al in bed, ik voelde me net mijn vader.
Ons laatste dagje was heerlijk en deze keer ben ik niet voor het einde daarvan gesneuveld. Maar na 3 dagen heb je zo’n plek wel gezien en wil je door, alleen hadden we een klein probleempje: de Baz Bus was volgeboekt. De dinsdag en de donderdag konden we dus niet met de Baz Bus, terwijl deze op een woensdag en een vrijdag niet rijdt. Dit zou betekenen dat we pas zaterdag (4 dagen later!) weg konden uit deze plek; als je een 14-day pass hebt is dat erg zonde natuurlijk. We hadden er redelijk de P en woensdag wilde we dan graag vertrekken.
Uiteindelijk ben ik maar op goed geluk gaan rondvragen of iemand ons een lift kon geven. Uiteindelijk wist ik dus een lift te regelen met de eerder genoemde Nick, vanuit wiens bakkie ik dit verhaal typ. En dan begin je jezelf wel te realiseren dat je in plaats van ruim 200 euro te betalen voor een Bus ticket, je net zo goed de hele weg naar beneden gratis had kunnen liften. Een Backpack lesje.
Nick is dus onze grote redder. Terwijl Hannah nu met onze 4 tassen in de Baz Bus zit (zij kon als enige een plekje krijgen), zitten wij heerlijk in Nick zijn bakkie. Hij heeft een tijdje als ranger in een game reserve gewerkt en heeft, nu we tussen de zebra’s en giraffe’s rijden, veel interessante verhalen te vertellen. Zometeen ontmoeten we Hannah in Port Elizabeth; ze heeft geen mobiel dus we moeten dit doen op goed geluk. Alles komt goed.
Tenslotte nog een leuk weetje. Toen we op een ochtend rond 10uur in Cinsta van het tentenkamp naar de keuken liepen, lag er een man knock-out in het gras te tukken. Om 12uur lag hij er nog steeds en hebben we voor de grap een dode rat op zijn voorhoofd gelegd en zijn zonnebril meegenomen. Deze man heette Nick en geeft ons nu een 5uur durende lift naar Port Elizabeth. Ik heb net discreet de gestolen zonnebril tussen zijn surfplanken achterin de achterbak geplant. I’m of the hook,
Michael van der Sande
Op dit moment zit ik in de ‘bakkie’ van Nick; hij geeft Robyn, Martin en ik een lift naar Port Elisabeth. We hebben hiermee geluk gehad, want anders hadden we 2 kostbare extra dagen van onze vakantie in Cinsta moeten doorbrengen - (later meer hierover). En dat zou zonde zijn geweest, want na 3 dagen heb je een plek wel gezien en wil je door naar een volgende nieuwe, spannende bestemming. De afgelopen week hebben we een waanzinnige tijd gehad in ‘Coffee Bay’ en ‘Chinsta’. Beide een van de mooiste plekjes op deze planeet.
Coffee bay: untouched Africa
Op de 8e December zijn we ’s middags aangekomen in Coffee bay. In de Lonely planet stond aangegeven, dat je van te voren eten moest inkopen en geld moest opnemen; er waren geen winkels en geldautomaten in Coffee Bay. Ondanks het feit dat Coffee Bay dus heel erg afgelegen moest liggen, hebben wij alleen maar lyrische verhalen over deze plek gehoord. De Baz Bus bracht ons niet verder dan het paatsje ‘Matatha’, en hier werden we vervolgens door een oud, gammel busje opgehaald door een van de medewerkers van de ‘Coffee Shack’.
We hadden een redelijk slome start van de vakantie en nog niet al te veel leeftijdsgenoten ontmoet. Daar kwam nu vernadering in; in dit busje ontmoette we meteen een paar leuke figuren. Chays is een 18-jarige jongen uit Pretoria; we hebben ons scheel gelachen om hem, hoewel hij dit zelf volgens mij niet helemaal doorhad. Hij is zo’n type, die eigenlijk een beetje te aardig voor deze wereld is. Hij brak het ijs met een van de slechtst uitgevoerde kaarttrucs die ik ooit gezien heb. Ondanks dat we meteen aangaven dat we de truc doorhadden, stond hij erop hem af te maken. Ooh, Aah, how did you do that Chays? Daarnaast zaten er twee meiden uit Nieuw-Zeeland in het busje. Nieuw-Zeeland, dus de eerste drie vragen waren uiteraard: ‘heb je geacteerd in the Lord of the Rings?, ‘kan je de Haka even voordoen?’ en – uiteraard – ‘Do you know any sheepshaggers?’. ‘Actually, I do.’ Wat volgende was het meest smerige verhaal over een hitsige boer dat ik ooit gehoord heb. Het is maar weer eens bevestigd, Stereotypes are there for a reason. Maar mijn persoonlijk favoriet: Guiseppi, de leukste italiaan die ik ooit ontmoet heb. 30-jaar en sprak nauwelijks engels, maar had altijd een brede glimlach op zijn behaarde gezicht en heeft voor ons op een avond een ‘fingerlicking good’ pastaschotel bereid. Ik heb beloofd dat ik hem een keertje kom opzoeken in Rimini.
Na een hobbelige rit kwamen we aan het eind van de middag aan in Coffee bay. Het is absoluut een van de coolste plekken op deze planeet; dit met zijn eigen ‘Big 5’: Varkens, koeien, schapen, geiten en ezels. Denk aan de belgische ardennen aan de kust met mooi weer en die african vibe. Daarnaast spot goedkoop, wat voor een backpacker natuurlijk niet onbelangrijk is. De Coffee shack was een vol gepakt met andere backpackers en er heersde de vriendelijke, studentikose sfeer die je normaal alleen op een school ski-reisje naar Westendorf kan ervaren.
Na aankomst werden we meteen meegenomen naar een piepkleine barretje van de Coffee Shack. Hier kregen we een gratis welkom-drankje. Ik heb hiervan helaas niet echt kunnen genieten, want op het moment dat ik een slok nam riep de hele bar in koor ‘BUFFELO’. Ik had net een van de fundamentele regels van het buffelo-rechtstaat overtreden; ik had met m’n rechterhad een slok genomen. In de Coffee shack bar gelden de Buffelo-rules en wordt dus alleen met de linkerhand gedronken. Stom, had ik kunnen weten en onderging mijn straf daarom maar – biertje atten – als een echte vent.
Typerend voor de sfeer in Coffee bay was de eerste avond. Ik zat als een amsterdamse volkszanger eenzaam naast een lege kruk omdat mijn reisgenoten nog bezig waren met dingen als make-uppen, benen harsen en de wilderige bikinilijn bij werken. Maar nog voordat ik heel quasi-geintereseerd mijn bierviltje kon gaan bestuderen om tijd te doden, stond ik al met half-duitsland te praten over voetbal, Kim Jung II en Kentucky Fried Chicken. Iedereen is je beste vriend in Coffee Bay. Voor dat ik het wist was het al 4uur in de morgen en moesten we de tent in om een beetje fit de volgende dag onze surfkunsten te kunnen vertonen.
De volgende 3 dagen in Coffee Bay vlogen voorbij. Elke dag om half 11 werd er een activiteit georganiseerd voor de prijs van 60 rand (6 euro). Spotgoedkoop als je nagaat dat je er ook nog een lunch bijkrijgt. We hebben gesurfd, een tocht door de grotten gemaakt en gewandeld naar de ‘Hole in the Wall’ (een gat in een rots; niet echt bijzonder, maar blijkbaar de toeristische trekplijster). Tijdens ons verblijf hebben we ontzettend veel leuke mensen ontmoet en alhoewel ik uiteindelijk 140 euro moest aftikken om mijn rekening te betalen, heb ik hier een onwijs leuke tijd gehad. De mooie locatie, de lage prijzen, de leuke mensen en de african vibe maken van Coffee bay een zomerse cocktail die zelfs een geheelonthoudende arabier niet af zou kunnen wijzen. Who needs Cape town, if you’ve got Coffee Bay?
Op zondag 11 December hebben we afscheid genomen van onze nieuwe vrienden. Na Jerry, John en Spidey – drie afrikaanse werknemers – belooft te hebben nog een keertje terug te keren, zijn we op de Baz bus vertrokken naar Cinsta. Guiseppi hadden we overgehaald met ons mee te gaan. We gingen naar ‘The Buccaneers backpackers’, volgens verschillende reisgidsen de beste backpackers van heel zuid-afrika. Men gaat speciaal voor deze backpackers naar Cinsta.
Cinsta
Cinsta was een prachtige plek: witte stranden, heuvels en alles oogde iets rijker dan in Coffee bay. Nou hebben we onze drie dagen hier niet veel meer gedaan dan rondhangen in de backpackers. De eerste avond zijn we eigenlijk meteen na het eten naar bed gegaan; Coffee bay zat on nog in het bloed. De tweede dag hebben we een beetje op het strand gehangen. Tinlin en ik heb nog 2-tegen-2 rugby gespeelt tegen twee locals; Europa 20 – Afrika 6.
’S Avonds hadden we een feestmaal op het programma staan. Guiseppi was de trotste chefkok van een restaurant in Rimini en ging die avond een maaltijd voor ons bereiden. Wie Rimini kent (lees: Italiaanse Chersonissos) weet dat zijn titel waarschijnlijk niet meer betekent dan dat hij de bitterballenkoning van het lokale haphuis is, - maar wie zegt nee tegen een gratis maaltijd? Ik zou jullie graag willen vertellen dat de maaltijd heerlijk was, - Ik had dat graag gewild, maar kan dat helaas niet. Dit om de simpele, doch genante reden dat ik bij het koken iets te ambitieus ben geweest met de fles wodka; ik lag om 7uur al in bed, ik voelde me net mijn vader.
Ons laatste dagje was heerlijk en deze keer ben ik niet voor het einde daarvan gesneuveld. Maar na 3 dagen heb je zo’n plek wel gezien en wil je door, alleen hadden we een klein probleempje: de Baz Bus was volgeboekt. De dinsdag en de donderdag konden we dus niet met de Baz Bus, terwijl deze op een woensdag en een vrijdag niet rijdt. Dit zou betekenen dat we pas zaterdag (4 dagen later!) weg konden uit deze plek; als je een 14-day pass hebt is dat erg zonde natuurlijk. We hadden er redelijk de P en woensdag wilde we dan graag vertrekken.
Uiteindelijk ben ik maar op goed geluk gaan rondvragen of iemand ons een lift kon geven. Uiteindelijk wist ik dus een lift te regelen met de eerder genoemde Nick, vanuit wiens bakkie ik dit verhaal typ. En dan begin je jezelf wel te realiseren dat je in plaats van ruim 200 euro te betalen voor een Bus ticket, je net zo goed de hele weg naar beneden gratis had kunnen liften. Een Backpack lesje.
Nick is dus onze grote redder. Terwijl Hannah nu met onze 4 tassen in de Baz Bus zit (zij kon als enige een plekje krijgen), zitten wij heerlijk in Nick zijn bakkie. Hij heeft een tijdje als ranger in een game reserve gewerkt en heeft, nu we tussen de zebra’s en giraffe’s rijden, veel interessante verhalen te vertellen. Zometeen ontmoeten we Hannah in Port Elizabeth; ze heeft geen mobiel dus we moeten dit doen op goed geluk. Alles komt goed.
Tenslotte nog een leuk weetje. Toen we op een ochtend rond 10uur in Cinsta van het tentenkamp naar de keuken liepen, lag er een man knock-out in het gras te tukken. Om 12uur lag hij er nog steeds en hebben we voor de grap een dode rat op zijn voorhoofd gelegd en zijn zonnebril meegenomen. Deze man heette Nick en geeft ons nu een 5uur durende lift naar Port Elizabeth. Ik heb net discreet de gestolen zonnebril tussen zijn surfplanken achterin de achterbak geplant. I’m of the hook,
Michael van der Sande
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
