Een Odyssee'tje over de Savanne
Door: Michael van der Sande
Blijf op de hoogte en volg Michael
07 Oktober 2011 | Botswana, Maun
Na ons eerste weekend in Maun, ben ik nu eindelijk (met een dag vertraging) terug op Bana Ba Metsi. De reis vanaf Maun bestaat uit 3 delen: eerst een locale bus van 5uur naar Mohembo. Daarna moet je overgezet worden door de ferry (plus minus 10min) en daarvandaan de laatste 52km terug liften naar het project.
De terugweg was absoluut verschrikkelijk: na wakker geworden te zijn in ‘Old Bridge Backpackers’ hebben we rustig uitgecheckt en kwamen geheel op schema, dankzij een vriendelijk spaans koppel die ons een lift gaf, rond half 10 aan bij de Bus Stop. Daar werd ons verteld dat de bus om half 11 zou vertrekken en zijn we, na bij een lokaal stalletje een pakje biscuits en een colaatje ingeslagen te hebben, plaats in de bus. Helemaal achterin had je 5 stoelen naast elkaar en dus een middelste met beenruimte; die moesten we hebben en hadden we ook gefixd. So far, so good. Op die manier zouden we misschien zelfs nog voor half 6 weer terug zijn; De boys hadden dat ons gevraagd, want dan konden ze nog met ons voetballen voordat het donker werd.
Echter, we waren nog geen 20min onderweg of de buschaffeur ging op de rem staan. We moesten allemaal de bus uit en ik kon mijn ogen niet geloven: De plaatstelijke brug was verdwenen! Het verhaal ging dat er al jaren een ‘sinkholl’ in deze brug zat, men negeerde deze echter en men reed er gewoon met een grote bocht omheen. Nu was tijdens ons weekend een ambtenaartje langsgekomen en die had besloten de complete brug neer te halen; een stuk weg was midden op de brug gewoon compleet verdwenen. Een omweg nemen? Nee, dit was de enige brug over dit riviertje. Gelukkig waren een paar locals waren zo vriendelijk om de reizigers met hun bootjes over te zetten naar de andere kant, dus ik stond binnen 10 minuutjes gewoon aan de andere kant. Daar stond al een soort gelijk bus op ons te wachten en ik dacht dat we wel snel weer onderweg zouden zijn. Niks bleek minder waar; we hebben ruim 3uur in een stilstaand, volgepakte, snikhete bus gezeten. De chauffeur moest een sigaretje roken ofzo, ik heb geen flauw idee. Het enige dat ik weet is dat hij alles deed, behalve dat verdomde ding besturen. Hij stond er gewoon naast..
Rond 2 uur waren we weer onderweg. Ik weet niet wat het probleem was, dat ding was niet vooruit te branden. 4uur later, om 6uur begonnen we ons te realiseren dat we de laatste ferry van half 7 niet zouden gaan halen. Steve heeft ons vervolgens een telefoonnummer gegeven van ene ‘Chris’ en die zou ons ophalen voor de plaatstelijk supermarkt. Chris bleek een ontzettend gastvrije engelsman te zijn, die samen met zijn Oostenrijkse vriendin een mooi afrikaans restaurant in Shakawe had. Geweldig, er stonden twee opgemaakte bedjes klaar en twee borden met eten. Het was nog een mooi restaurant ook, maar waarom iemand zoiets in vredesnaam in Shakawe, het primitiefste dorpje dat ik ooit gezien heb, begint, is me een raadsel. Dit was eigenlijk wel heel erg leuk en het stel was heel erg aardig. Erg positief waren ze niet over Botswana, alles was een ‘shithole’, ‘fucked up’ en ‘a bloody disgrace’. De volgende morgen zou ik om 10:55 een les moeten onderwijzen en om 10uur stonden we bij de ferry. We hebben er 3 uur staan wachten op een lift en in die tijd is er 1 auto langs gekomen die onze kant op ging. Om 1uur zijn we uiteindelijk door een leraar van BBM opgehaald, nadat alle lessen al waren afgelopen. Om 2uur kwam ik compleet gebroken eindelijk aan, na ruim anderhalve dag gereisd te hebben.
We kwamen via de zij-ingang en in theorie zou niemand ons dus gezien moeten hebben. We waren echter nog geen 2min binnen of we hoorde al het geluid van de eerste ijzerdraden-autootjes naderen (tijdverdrijf nummer 1 hier, met ijzerdraad knutselen de kinderen autootjes in elkaar die ze als een stofzuiger vooruit duwen en besturen. Voor alle leeftijden, ik heb kids van 17,18 er uren mee bezig gezien). Binnen een halfuur stonden er ruim 20 kids voor ons huis: ze wilden allemaal met de gitaar spelen, een pleister, gewichtheffen, muffins bakken, noem het maar op. Was eigenlijk wel heel erg leuk, maar we waren compleet gebroken. Even een uurtje rust was fijn geweest, want vanaf 3uur moesten we immers weer manual work supervisen.
Nu ik dit in de avond typ ben ik heel erg moe. Toch vond ik het fantastisch om zo enthousiast verwelkomd te worden door de jongens en ik heb onwijs veel zin in de komende maand. Aan het eind van September hebben we weer een lang weekend en gaan we weer de weg naar Maun afleggen. Op het moment dat ik dit online kan zetten, is deze maand alweer voorbij. Time flies when you’re having fun.
De terugweg was absoluut verschrikkelijk: na wakker geworden te zijn in ‘Old Bridge Backpackers’ hebben we rustig uitgecheckt en kwamen geheel op schema, dankzij een vriendelijk spaans koppel die ons een lift gaf, rond half 10 aan bij de Bus Stop. Daar werd ons verteld dat de bus om half 11 zou vertrekken en zijn we, na bij een lokaal stalletje een pakje biscuits en een colaatje ingeslagen te hebben, plaats in de bus. Helemaal achterin had je 5 stoelen naast elkaar en dus een middelste met beenruimte; die moesten we hebben en hadden we ook gefixd. So far, so good. Op die manier zouden we misschien zelfs nog voor half 6 weer terug zijn; De boys hadden dat ons gevraagd, want dan konden ze nog met ons voetballen voordat het donker werd.
Echter, we waren nog geen 20min onderweg of de buschaffeur ging op de rem staan. We moesten allemaal de bus uit en ik kon mijn ogen niet geloven: De plaatstelijke brug was verdwenen! Het verhaal ging dat er al jaren een ‘sinkholl’ in deze brug zat, men negeerde deze echter en men reed er gewoon met een grote bocht omheen. Nu was tijdens ons weekend een ambtenaartje langsgekomen en die had besloten de complete brug neer te halen; een stuk weg was midden op de brug gewoon compleet verdwenen. Een omweg nemen? Nee, dit was de enige brug over dit riviertje. Gelukkig waren een paar locals waren zo vriendelijk om de reizigers met hun bootjes over te zetten naar de andere kant, dus ik stond binnen 10 minuutjes gewoon aan de andere kant. Daar stond al een soort gelijk bus op ons te wachten en ik dacht dat we wel snel weer onderweg zouden zijn. Niks bleek minder waar; we hebben ruim 3uur in een stilstaand, volgepakte, snikhete bus gezeten. De chauffeur moest een sigaretje roken ofzo, ik heb geen flauw idee. Het enige dat ik weet is dat hij alles deed, behalve dat verdomde ding besturen. Hij stond er gewoon naast..
Rond 2 uur waren we weer onderweg. Ik weet niet wat het probleem was, dat ding was niet vooruit te branden. 4uur later, om 6uur begonnen we ons te realiseren dat we de laatste ferry van half 7 niet zouden gaan halen. Steve heeft ons vervolgens een telefoonnummer gegeven van ene ‘Chris’ en die zou ons ophalen voor de plaatstelijk supermarkt. Chris bleek een ontzettend gastvrije engelsman te zijn, die samen met zijn Oostenrijkse vriendin een mooi afrikaans restaurant in Shakawe had. Geweldig, er stonden twee opgemaakte bedjes klaar en twee borden met eten. Het was nog een mooi restaurant ook, maar waarom iemand zoiets in vredesnaam in Shakawe, het primitiefste dorpje dat ik ooit gezien heb, begint, is me een raadsel. Dit was eigenlijk wel heel erg leuk en het stel was heel erg aardig. Erg positief waren ze niet over Botswana, alles was een ‘shithole’, ‘fucked up’ en ‘a bloody disgrace’. De volgende morgen zou ik om 10:55 een les moeten onderwijzen en om 10uur stonden we bij de ferry. We hebben er 3 uur staan wachten op een lift en in die tijd is er 1 auto langs gekomen die onze kant op ging. Om 1uur zijn we uiteindelijk door een leraar van BBM opgehaald, nadat alle lessen al waren afgelopen. Om 2uur kwam ik compleet gebroken eindelijk aan, na ruim anderhalve dag gereisd te hebben.
We kwamen via de zij-ingang en in theorie zou niemand ons dus gezien moeten hebben. We waren echter nog geen 2min binnen of we hoorde al het geluid van de eerste ijzerdraden-autootjes naderen (tijdverdrijf nummer 1 hier, met ijzerdraad knutselen de kinderen autootjes in elkaar die ze als een stofzuiger vooruit duwen en besturen. Voor alle leeftijden, ik heb kids van 17,18 er uren mee bezig gezien). Binnen een halfuur stonden er ruim 20 kids voor ons huis: ze wilden allemaal met de gitaar spelen, een pleister, gewichtheffen, muffins bakken, noem het maar op. Was eigenlijk wel heel erg leuk, maar we waren compleet gebroken. Even een uurtje rust was fijn geweest, want vanaf 3uur moesten we immers weer manual work supervisen.
Nu ik dit in de avond typ ben ik heel erg moe. Toch vond ik het fantastisch om zo enthousiast verwelkomd te worden door de jongens en ik heb onwijs veel zin in de komende maand. Aan het eind van September hebben we weer een lang weekend en gaan we weer de weg naar Maun afleggen. Op het moment dat ik dit online kan zetten, is deze maand alweer voorbij. Time flies when you’re having fun.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
