Christmas Holiday - Journey to Joburg

Ik ben eindelijk thuis.. althans, zo voelt dat dan opeens als je na 4 maanden weer in een normaal huis, normaal bed en grote stad slaapt. Tinlin en ik zijn vanmiddag aangekomen in Johannesburg en logeren t/m de 30e november bij Ann Lotha en haar echtgenoot. Ann werkt voor Project Trust en is de Rep. voor alle vrijwilligers in zuidelijk Afrika; een soort aanspreekpunt wanneer er problemen zijn. Ik ben compleet gesloopt; het was een lange 2-daagse tocht met veel bussen om vanaf Maun hier te komen.



24 en 25 November: 2 dagen uitrusten in Maun


Na met de jongens op donderdag 24 November naar Maun gereisd te zijn, hebben we twee nachten in de Old Bridge Backpackers overnacht. Naast Martin, Joe en ik hadden we onze vriend Magowe (een van mijn collega’s op Bana ba Metsi) uitgenodigd. Magowe is geboren en getogen in het afgelegen Shakawe en is nog nooit echt in een ‘grote stad’ geweest. Daarom hebben we hem, als kerstcadeautje, uitgenodigd om met ons mee te komen naar Maun en twee dagen vakantie te vieren.

Uitgaan was grappig met hem: hij dronk geen druppel en hij heeft alleen maar gesprekken gevoerd over bricklaying, plastering en fencing. Maar desalniettemin had hij het volgens mij erg naar zijn zin. Vrijdagavond kwamen we in de bar van de Old Bridge onze director ‘Steve Harpt’ tegen. Waar hij op school een beetje een afstandelijke, onvriendlijke, directe amerikaan was, was hij in deze bar de man waar het allemaal om draaide. We hebben ontzettend met hem gelachen, en ik kon niet geloven dat dit dezelfde vent was die op Bana ba Metsi af en toe zo een moeilijk figuur leek te zijn. Magowe vond het ook geweldig, want voor hem is Steve Harpt nog steeds de man die hem gered heeft van armoede en hem een baan heeft gegeven. Zoals ik eerder in deze blog vermeld is Magowe een voormalig leerling van Bana ba Metsi.

Vrijdagavond gefeest in de Sportsbar en de volgende morgen (zaterdag de 26e) zijn we vroeg op de bus naar Gaberone gestapt. Daarvoor hebben we afscheid genomen van Magowe en Joe Vincent.



Die zien we nooit meer ... terug


Na 2,5 maand zijn we eindelijk van Joe af; die zien we nooit meer terug. Hij denkt nog steeds dat we komende zomer met z’n drieen elkaar ontmoeten in Amsterdam, maar wij weten wel beter. We zijn er achter wat de hele reden dat hij in Botswana was deze 2,5 maand: hij had een ongelofelijk drugsprobleem en zijn ouders probeerde hem op deze manier ervan af te helpen. Nou, ik kan helaas vertellen dat het niet gelukt is. Het enige waar hij het de laatste maand over gehad heeft, is hoeveel hij drugs miste en hoe hij niet kon wachten terug naar Londen te gaan.

Een grappig voorbeeld: we hadden laatst een geprek over ‘wat te doen met een miljoen’. Martin en ik gingen voor de gebruikelijke huisje-boompje-beestje-sportwagen variant, maar Joe had een andere mening over hoe hij dit geld zou gaan spenderen. ‘I would spend half a million on drugs and the other half on rehab’. Tja..

Het was in de kern een goede jongen, maar had een aantal karaktereigenschappen die mij en Tinlin het bloed onder de nagels vandaan haalde. Later heeft Ann ons ook verteld dat project trust totaal niet blij was met het arriveren van deze 3e niet-project trust vrijwilliger op ons project. Alhoewel ik genoeg beschamende, doch hilarische verhalen heb over deze jongen, ga ik het hier bij laten. Maar een ding weet ik zeker; de reeks verhalen die ik nog achter de hand heb, gaan me in de toekomst in de kroeg nog heel wat gratis biertjes opleveren.



007 in Gaberone

De 26e ’s ochtends zijn we vroeg op de bus gestapt die via Francistown naar Gaberone (hoofdstad van Botswana) ging. Een lange busreis, maar prima te doen. Leuk verzetje was het mezelf uitgeven als ‘Wouter van den Brande’ toen een strenggelovige christelijke meid vrienden wilde worden op facebook. Ik had haar verteld dat ik Joods was, en wat volgde was een lang gesprek over koosjer eten, Sabbath, pijpenkrullen en voorhuid. Ze bleek lid te zijn van de ‘7e dags adventisten’ en ik verdenk haar ervan dat ze mij probeerde te bekeren. Anyway wout, als je binnenkort een facebook vriendschapsverzoek krijgt van een Botswaanse dame, weet je wat voor verhaal hier achter zit.

Aangekomen in Gaberone heeft zij ons een lift gegeven naar het 5-sterren ‘Sun Gaberone’ hotel. Schrik niet, hier hebben we natuurlijk niet overnacht. Er is geen echte goedkope backpackers in Gaberone, dus hadden we besloten een handig studententrucje uit te halen. Aangekomen in dit hotel zijn we met onze grote backpacks de wc’s ingedoken. Hier hebben we onze voetbalshirt-zwembroek combinatie omgeruild voor een gelikte, leraren outfit. Het voelde inderdaad alsof je deelnam aan een undercover missie voor MI6. Aan de balie heb ik met een smoesje gevraagd of ze onze tassen konden bewaren: we waren reeds uitgechekt waren en moesten wachten op de bus. Dit hotel had een eigen Casino en hier hebben we de rest van de nacht gratis doorgebracht. Principiele harry die ik ben, heb ik zelf niet gegokt, maar Tinlin heeft een kleine winst geboekt aan de blackjack tafel. De nacht eindigde met Tinlin die voor 12 maanden uit dit casino werd verbannen, omdat hij zoenend betrapt was in de vrouwen-wc. Een of andere golddigger had hem winst zien maken aan de tafel en besloten hem de wc in te trekken.



De andere kant van Johannesburg

Na een nachtje doorgehaald te hebben zijn we op de bus naar Johannesburg gestapt en aangekomen bij Ann Botha. Onwijs lieve vrouw die ons met haar obesitas echtgenoot en zwarte adoptiezoontje meteen meenam naar de ‘dancing in the streets’ show. Hierna zijn we naar haar huis gegaan en kunnen we stellen dat de vakantie nu officieel is begonnen. Ik had natuurlijk net zoals de rest van de wereld een vooroordeel over Johannesburg, maar het heeft me positief verrast. De goede delen zijn ontzettend hip en Ann woont in een prachtig huisje op een van de heuvels waarop Johannesburg gebouwd is.

Ik laat me nog lekker 2 verwennen door Ann en dan vertrekken we naar Swaziland. Ik probeer jullie op de hoogte te houden; lukt dat niet, dan ben ik waarschijnlijk neergestoken in Joburg.

Michael van der Sande