Christmas Holiday - Sophisticated Swaziland

Geinspireerd door Johannesburg

Ik heb erg genoten van mijn tijd in Johannesburg. Een aantal dagen weer terug in de bewoonde wereld, weer lekker verwend te worden door een moedertje en gewoon relaxen. Ann Botha is ontzettend lief voor ons geweest; we hebben afhaalpizza (och, wat heb ik dat gemist in de bush) gegeten, ze heeft een aantal reisgidsen voor ons gekocht en ons rondgeleid door Johannesburg.

Op de laatste dag (29e november) zijn we naar het Apartheidsmuseum geweest. Alhoewel erg vermoeiend, wel onwijs interessant. Ann is opgegroeid in de tijd van de apartheid en heeft ons hier verhalen over verteld. Ik ben me gaan realiseren wat een ongelovige held Nelson Mandela is geweest en nog altijd is. Mandela heeft bijvoorbeeld tijdens zijn 26-jarige gevangenschap op Robbeneiland heel veel onrecht en vernedering over zich heen gekregen van zijn blanke bewakers, maar heeft na zijn vrijlating nooit enig wrok jegens deze mannen gekoesterd. Sterker nog, een aantal zijn toegetreden tot zijn gemengde groep lijfwachten. Inspirerend en fascinerend.

Ik ben maar een paar dagen in zuid-Afrika geweest. Toch heb ik nu al het zelfde gevoel, als het gevoel dat ik kreeg toen ik in New York was geweest; ik zou hier kunnen wonen. Geweldig mooi, divers en avontuurlijk land.



Combi’s naar Swaziland

Na Ann op de 30e gedag gezegd ’s ochtends gedag gezegd te hebben, zijn we begonnen aan onze reis naar Swaziland. Ann vond het te gevaarlijk om in de combi (minibusje) te reizen vanaf Johannesburg, dus zijn we op een grote bus gestapt naar Ermelo. Ermelo is een plaatsje aan de grens van Zuid-Afrika met Swaziland, omringd door unieke dorpjes met namen als Amersfoort, Oshoek, Amsterdam en Newcastle.

Vanuit Ermelo zijn we via Oshoek, Mbabana en Manzini naar Big Bend gereisd. 5 verschillende vervoersmiddelen en heel veel gratis condooms verder (Swaziland is het nummer 1 Aidsland van de wereld; dat is te merken) kwamen rond 7uur eindelijk aan in Big Bend.

Hier hebben we Robyn Murray en Hannah Craig ontmoet; zij zijn twee andere project trust volunteers waarmee wij via-via in contact waren gekomen. We hadden afgesproken hun hier te ontmoeten en met zijn 4-en verder te reizen door Zuid-Afrika. We moesten er een paar glazen wijn ingooien, maar kunnen het inmiddels erg goed vinden en hebben een gezellig tijd samen.
Swaziland is een andere wereld dan Botswana. Tegen de verwachting in was Swaziland een stuk verder ontwikkeld dan Botswana; goede wegen, grote supermarkten en mooie huizen. Het landschap is prachtig; heuvelachtig, groen en veel rivieren. ‘Swaziland is like Engeland, but than with black people. Oh wait .., it’s the same’.



The Best Project

Naast alle 4 project trust volunteers te zijn, hebben we nog iets gemeenschappelijk met deze meiden; we hebben dezelfde desk-officer. Ingrid Emerson woont in Coll (schotland) en is onze beschermengel zolang wij in dit wilde westen zitten. Als onderdeel van haar functie heeft zij ons andere voorbereid op deze reis tijdens de ‘training week’ op schotland, waar ik als het land Botswana in Juli aan deelgenomen heb. Als start van deze training vertelde Ingrid ons stiekem ‘that you have the best, very best, most remote, most rewarding, most challenging, most satisfying project of project trust’. Het bleek dat ze in de andere trainingsweek, de week na de onze, precies dit zelfde riedeltje aan deze meiden had verteld. We moeten dus vechten voor ons gelijk en hebben daarom met argusogen rond gekeken op hun project.

En ik moet zeggen, zij hebben (ook) een heel speciaal project. Toen we aankwamen hebben ze ons meteen meegenomen naar hun slaapverblijf. Ze slapen in een boarding school; hier geven ze echter geen les. In de keuken hebben we de 4 house mamma’s ontmoet die alle maaltijden voorbereiden. Geweldige dametjes die met hun bulderlach de meest lekkere maaltijden uit dit keukentje toverden. Ik heb mama Rose verteld ik haar terug naar Holland ga meenemen. Dagelijks drie heerlijke maaltijden die voor je gekookt worden; dat is wel even andere koek dan onze hompjes brood en kippenpoten in Botswana.

Anyway, de volgende dag zijn we om 7uur opgestaan want we moesten de meiden helpen met koken voor de ‘Soup Kitchen’. De hele morgen hebben we met de 4 mama’s in de keuken zitten zwoegen. Rond lunchtijd zijn we naar een lokaal dorpje gereden met de maaltijden in de achterbak. Hier kwamen we aan bij een soort schuur; the soup kitchen. Deze schuur is een aantal jaar geleden door vrijwilligers gebouwd met als filosofie hier de left-overs van de keuken op de boarding school hier uit te delen. Het is een beetje uit de hand gelopen en inmiddels is een heel dorpje afhankelijk van de twee vrijwilligers die hier dagelijks eten komen brengen. Hier hebben we als unicefmedewerkers aan pak hem beet 60 kleuters rijst, brood, cake en limonade uitgedeeld; het was echt heel erg bijzonder en ontzettend voldoening gevend. Na dit werk heeft een van de moeders ons uitgenodigd om naar haar huisje te komen. Hier hebben we een paar uur rondgehangen en gevoetbald met de kinderen hier. Een ervaring die je niet uit een reisgids zou kunnen halen. ’s Avonds hebben we met een paar flessen wijn ons arbeid van deze dag gevierd.

De volgende morgen zijn we met de meiden naar de primary school gereden. Het was de laatste schooldag van het jaar en ze hadden een klein kerstfeest georganiseerd. Ik heb actief deelgenomen aan de stoelendans, de macarena en de polonaise met deze kleuters; iets te enthousiast na de video’s terug gezien te hebben, haha. Hierna hebben we de kids getrakteerd op een klein feestmaal en zijn terug gegaan naar de boarding school.

Rest van de dag hadden Tinlin en ik even vrije tijd, want de meiden hadden een verplichte stafmeeting. ’s Avonds hebben we wat vlees en wijn ingelagen en zijn we naar een nature reserve gereden. We hadden hier de sleutels van gekregen en hebben de avond barbequend doorgebracht tussen de krokodillen en de nijlpaarden.

Zo, dan is de grote vraag: what is the best project? Deze meiden hebben hier een geweldige en gevarieerde taak; het lesgeven van kleuters, supervisen op de boardingschool en het voeden van hongerige kinderen in ‘the soup kitchen’. Petje af, maar Bana ba Metsi blijft toch het beste project. De meiden merkte op hoeveel wij over onze jongens praatte; dat is volgens mij het grootste verschil. Wij leven met onze jongens en hebben zo de sterkts mogelijke band met hen. Dat ben ik mezelf nu steeds meer gaan realiseren en gaan waarderen. Tinlin en ik missen deze kleine etters zelfs een beetje.


The kick-off

Zaterdag ochtend (2 december) hebben we met zijn 4en de vroege combi naar Manzini gepakt. Hier hebben we het begin van de vakantie meteen goed gevierd; rafting on the white river of Swaziland. We zijn door een klein busje opgehaald en naar de rivier gebracht. Hier kregen we van een van onze aandachtzoekende gids een slechte caberat voorstelling alvorens plaats te nemen in de 2-mans raft. een mooie, gaafe tocht verder (had iets meer spanning in kunnen zitten, ondanks de twee krokodillen die we onderweg tegen kwamen) zijn we onderaan de rivier geindigd met een picknick. Hierna zijn we nog in banden de rivier afgegaan en zijn we van een rots gaan abseilen.

Ik schrijf dit nu vanuit de combi naar Hluhluwe (sjoe-sloe-wee) in Zuid-Afrika. Ons backpack avontuur is nu echt begonnen. Amen
Michael van der Sande